Ecuadorrr

Drie weken geleden zijn we aangekomen in het land Equador dat ons blij heeft verrast. De bevolking is super vriendelijk, behulpzaam en divers. Zo zie je hier bijvoorbeeld duidelijk de afrikaanse invloeden. We hebbben in korte tijd zoveel hoogtepunten meegemaakt, werkelijk geweldig. Na nagenoeg vijf weken ontspanning waren we wel weer klaar voor wat avontuur.

Uitzicht vanuit onze hotelkamer

Kitesurfing op de Pacific stond als eerste op het menu. Santa Marianita is een klein vissersdorpje gelegen aan een uitgestrekt strand met slechts enkele huizen, een restaurant en een kitesurf hotel. Een plaats ver weg van het drukke toeristenpad met 8 maanden per jaar de ideale Side Shore wind. Kitesurfen is nog niet heel groot in Equador dus is dit windparadijs nog verre van druk. Een van de zes dagen kiten stond ik zelfs als enige op het water. Fantastisch. Heel dat gezeik met de post en belasting was ik al heel snel vergeten.

Creatieve verkopers in de bus

Quito de hoofstad is "gezegend" met soms wel vier seizoenen per dag. Een prachtige en moderne stad waar de kans dat je beroofd wordt, bovengemiddeld ligt... Persoonlijk hebben  we hier overigens niks van gemerkt. Het weekend was een bijzondere. Zondag zouden alle mensen in het land worden geteld en daarom mocht er vanaf vrijdag geen alcohol worden geschonken en moest iedereen inclusief de toeristen de hele zondag tot 17 uur binnen blijven. Dus. Een goede vriendin van ons zat in Baños en meldde ons dat de zeer nabij gelegen vulkaan Tungurahua tot uitbarsting was gekomen. Een natuurfenomeen dat we tijdens deze reis al hoopten te aanschouwen. De volgende dag zaten we dus in de bus naar dit buitensport dorpje in de bergen. De vulkaan is gemiddeld een keer per jaar actief dus wat een mazzel dat we in de buurt waren. Wachtend tot de avond zou vallen en de wolken op zouden klaren hebben we gemountainbiked langs verschillende watervallen en zijn we 's-avonds naar een Equadoriaanse vriend van Katy gegaan die een huis had tegen een berg met prachtig uitzicht op de rode vuurfontein. Daar kun je echt uren naar blijven kijken èn luisteren. Je hoort de vulkaan brullen en soms voel je zelfs de grond trillen. Gaaf.

Vuurwerk van Pachamama, vulkaan Tungurahua bij nacht

Voldaan van het schouwspel besloten we te gaan canyoningen, dat is abseilen maar dan van watervallen. Antoinet zorgde nog voor wat extra adrenaline door de dag af te sluiten door vrolijk van een 80 meter hoge brug af te springen voor een slingerjump. Terug in Quito was onze last minute Galapagos toer al geboekt en hadden we een dag over om de evenaar te bezoeken, el Mitad del Mundo. Moet je toch even gedaan hebben. Dan eindelijk naar de Galapagos. Een geïsoleerde groep vulkanische eilanden op de evenaar met unieke flora en fauna waarvan een groot deel van de Leguanen, schildpadden en zeeleeuwen alleen daar voorkomen. Een bijkomend detail, de dieren kennen geen angst van roofdieren en mensen. Als je niet uitkijkt sta je werkelijk bijna op de staart van een lizard of zeehond. Maar ook de onderwaterwereld is ongelovelijk.

Zeeleguaan

De eilanden liggen midden in de Pacifische oceaan dus stel je nu geen tropisch aquarium voor, maar tijdens het snorkelen zwem je vlakbij hammerhoofdhaaien, witvinhaaien, tussen eaglerays, zeeschildpadden en speel je met een zeeleeuwenjong. Vanaf de boot zagen we 's-avonds bijvoorbeeld haaien jagen op de zeeleeuwen, overdag vanaf het dek dolfijnen en 4 meter brede mantaray's! Je weet niet wat je ziet.

4 meter brede Mantaray vlakbij onze boot

Hiervan zag ik er later nog een uit het water springen. Stuk voor stuk unieke ervaringen in een rauwe oceaan omgeving met prachtige witte stranden en bijzondere zeeleguanen. Ook hiervoor geldt weer dat de foto's het verhaal veel beter vertellen.



We eindigden ons avontuur in het stadje Otovalo met de grootste markt van heel Zuid-Amerika waar je voornamelijk veel inheemse mensen ziet met paardestaart en traditionele kledij. De dag sloten we af met een waar hanengevecht, een lokale en enigszins sadistische traditie. Maar zelfs zonder het arme beest al te veel op te naaien, is het van nature in de omgeving van een andere haan ontzettend agressief.

Trots als een pauw staan de eigenaren als haantje de voorste met hun gevogelte in hun arm en wordt er met grof geld gewed. En dan zijn we nu al weer aangekomen bij het laatste hoofdstuk. Finalmente: "¡Vamos à Colombia!"