El norte de Peru

Huaraz, Mancora en Shamanen
Het gebergte rondom Huaraz genaamd de Cordillera Blanca is iets meer dan 180 kilometer lang en omvat 33 bergtoppen van boven de 6.000 meter. Een paraiso voor bergbeklimmers en het maken van trekkings. Persoonlijk was ik het maken van trekkings een beetje moe, maar zo`n gebied binnen handbereik kun je bijna niet overslaan. De ruime meerderheid doet de 4 daagse Santa Cruz trekking met hulp van gidsen en pakezels, maar de twee hoofdrolspelers uit dit heldendicht deden de klim van 3.000 naar 4.750 meter volledig op eigen houtje. Van de buitensportwinkel huurden we de tent en overige uitrusting. Dit keer geen naar natte-hond-ruikende slaapzak, maar gewoon ons eigen minder thermischwarme slaapgerei van de Perrysport. De backpack nog vol met eten gestopt en met de lokale bus naar het startpunt.

De tocht begint al op zo`n 3.000 meter dus met zware bepakking voel je de ijle lucht welzeker. Onderweg kom je de watjes tegen die zonder zware rugzak met pakezel de trekking doen voor de hoofdprijs. Pussy`s. Voor de nacht viel bereidden we ons 5 sterrendiner (in de ogen van de ervaren bergbeklimmer gekkenwerk, maar we sjouwen echt vanalles mee om het eten maar lekker te maken: Knoflook, uien, saus, tonijn, salami etcetera. Kilootje meer of minder maakt dan ook niet uit...) en in het tentje bleek al wel dat op deze hoogte onze slaapzak best wel fris was. De volgende dag liepen we door prachtige gebieden met laguna`s, bomen met rode schilferige schors en bergtoppen tussen de 6- en 7.000 meter. Het geluk was deze keer echter niet aan onze zijde, want het was dusdanig bewolkt dat we de toppen van de mooie hoge reuzen slechts in een witte grijze massa gehuld zagen. Echt frustrerend. De top van 4.750 meter hebben we lachend gehaald om vervolgens de terugweg van 2 dagen in een dag af te ronden.

Wel trots dat we dit alles met redelijk gemak deden zonder hulp. Aangekomen bij het einde vertelden de mannen van de wachtpost dat we te laat waren om de bus nog te halen en ze boden aan dat we de tent in hun kantoor mochten opzetten. Ook fraai. Ze hadden zelfs bier te koop dus het werd weer een gezellige boel. Hoewel we ook op de terugweg de top van de hoogste berg Huascarin niet konden zien was het een spectaculaire vertoning met het meer op de achtergrond. Hier zullen we toch een keer moeten terugkeren om te zien hoe het er volledig uitziet.


Op de weg naar Mancora (la playa) zijn we een dag gestopt in Trujillo waar we de pre-inca stad van Chan Chan hebben bezocht. Als je het mij vraagt zeker zo, zo niet interessanter dan Machu Pichu. Ook hier heb je een stevige dosis inlevingsvermogen nodig, maar toch. In een dorpje verderop aan de kust maakten we voor het eerst kennis met een Peruaanse lekkernij genaamd Ceviche, dit is rauwe vis gemarineerd in limoensap, koriander en rode peper. Delicioso.


De bekende naakthonden in Peru. Hé Chip waar zijn oew haren nou?.
 
Midden in de nacht kwamen we dan eindelijk aan in de badplaats Mancora bekend als goede (kite)surf locatie. We hadden voor de verandering een typisch partyhostel geboekt wat meer leek op een luxe resort dan een hostel. Gigantisch zwembad, bar, feesten, hangmatten en uitzicht op de zee met kitesurfers.

Eindelijk zon, zee strand. Mijn broer had inmiddels mijn kitesurfset verpakt en met EMS naar Peru gestuurd, dus nog eventjes geduld en dan vaarde ook ik op het water. Ondertussen genoten we van het strandleven aldaar. Na 5 dagen feest en herrie zijn we verhuisd naar het ´mas tranquillo´ hostel Kokopelli ook met bar en zwembad. Ons verblijf in Mancora werd naast het gebruikelijke relaxe strandleven met veel vis en bier gekenmerkt door nog een aantal hoogtepunten. Zo hebben we met een kleine boot een walvistocht gedaan. We volgden de 17 meter lange humback whales. Erg indrukwekkend hoe groot ze zijn zo van dichtbij, nog nooit eerder gezien.


Later werden we nog verrast door velen dolfijnen, zeeleeuwen en schildpadden. Nog steeds wachtend op het arriveren van mijn kiteset hebben we ook een surfles genomen. De leraar helpt je mee met het juist nemen van de golf en het balanceren op het bord, maar als je dan staat dan ga je ook. Cowabonga dude.

Zowel Annie als ik hebben een aantal golven genomen, maar toen we het later zonder leraar probeerden, bleek dit echt een ontzettend moeilijke bezigheid te zijn, waarbij je meer bezig bent met peddelen en wachten dan surfen. Wel tof. Inmiddels was duidelijk dat mijn kiteset bij de Peruaanse douane in Lima lag en dat dat dus nog wel even kon gaan duren.

We besloten een pauze te nemen van het strandleven om een volledig ander avontuur in te stappen, namelijk op naar de shamanen in de bergen. De omgeving van Huancabamba staat wereldwijd, maar vooral onder peruanen, bekend om de brujo´s en curandero´s. Oftewel Shamanen. Mensen komen van heinde en verre om voor een niet gering bedrag een ceremonie te ondergaan bij één van de vele heelmeesters. Hoewel we op internet verschillende aanbevelingen hadden gevonden, wisten we niet precies wat ons te wachten stond. Eén ding was duidelijk, dat er nog niet al teveel buitenlanders kwamen. Dat merk je bijvoorbeeld als je regelmatig wordt aangesproken met ´Hey Gringo´. We werden heel vroeg in de ochtend gebracht naar één van de shamanen waar het tafereel plaats zou gaan vinden. Na te hebben onderhandeld over de prijs, werden we door zijn zoon van 16, beide te paard (eerste keer), gebracht naar een meer op 3.300 meter hoogte waar het eerste deel van de ceremonie zou gaan beginnen. We snoven een soort tabak vloeistof, werden bespuugd met een soort parfum en moesten tegelijkertijd onze wensen in gedachten nemen. Ja inderdaad, deze hele ceremonie zou in het teken staan van gelukswensen. Vervolgens moesten we 7 keer duiken in het werkelijk waar vrieskoude water.

Een aflevering van ¨Ultimate Survival¨ van Bear Grylls schoot na de tweede duik even door mijn hoofd. De rest van de dag konden we ontspannen in het dorpje al wachtend op de ceremonie die ´s-avonds om 22 uur zou beginnen. Het ritueel bestond uit zingen, wensen, parfumachtige stoffen ruiken, snuiven van de tabak, bespuugd worden met dezelfde parfumachtigen. Om een lang verhaal kort te maken, een hele fraaie en aparte ervaring. In Peru draaien veel zaken om geld. Zo is een bezoek aan een shamaan erg duur, kunnen dus alleen mensen met geld het betalen en wordt er vervolgens in het ritueel gewenst naar geld en een goede baan. Net als in Bolivia is ook hier geluk nog gewoon te koop. Op de terugweg verbraken we nog het record met hoeveel mensen je in een personenauto kunt. We liftten namelijk met iemand mee terug die werkelijk zijn hele auto met mensen aflaadde tot en met het dak aan toe, van zijn Toyota Corolla station... 13 mensen dus.

Terug in Mancora was mijn kitesurfset nog steeds niet aangekomen. De start van deze klucht was begonnen. Door ons lange verblijf op dezelfde plek, ontmoetten we weer oude reisvrienden. Het mooie van het lang op een plaats blijven hangen, is dat het een beetje je thuis wordt. Deze 4 weken gingen echter wel van onze tijd in Equador en Colombia af, maar er zijn ergere plekken om vast te zitten.

Bezoek aan de modderbaden Zorritos en de mangroves in Tumbes

Na dagelijks te hebben gebeld, bleek het pakket te zijn aangekomen in Piura (4 uur rijden afstand) waar ik het kon ophalen tegen een betaling van $425!!! Bezopen. Wij met tegenzin naar Piura waar weer doodleuk werd gezegd dat het pakket er niet meer was en inmiddels naar de voor ons dichtbij gelegen plek Talara was gestuurd. We hadden al flink wat scenario´s bedacht hoe we onder het betalen van dit onmogelijke bedrag konden uitkomen, waaronder hit-and-run. Terugsturen was geen optie, want de kans dat het Nederland ooit weer zou halen is erg minimaal. Inmiddels dus al meer dan een maand wachtend was de Nederlandse eigenaar van ons hostel Rutger bereid om 1,5 uur met mij in de bus te zitten om het pakket op creatieve wijze uit Talara op te halen. Aldaar zeiden ook deze mensen doodleuk dat het pakket er niet was. $#%^$#*!!* Waar is in hemelsnaam mijn dierbare kiteset naartoe. Na een aantal afscheepmethodes belde ze naar het kantoor in Piura waar ze zelfs mijn naam al kenden en bleek het daar toch echt niet meer te zijn. Na een tijdje wachten en bellen bleek het pakket net te zijn aangekomen bij een busmaatschappij die ook post bezorgd.

Kokopelli Beachpackers Hostel

De beste man ging op zijn brommer het pakket halen. Al wachtend daar buiten bedachtten we hoe we wellicht snel het pakket konden openmaken en er mee weg konden lopen. Super riskant natuurlijk, maar je gaat na 5 weken echt rare dingen bedenken. Daar was hij dan. De brommer kwam gevolgd door een tuktuk met het 20 kilo zware gigantische pakket aanrollen. Ik graaide de doos uit de tuktuk en begon het gretig open te snijden. Al snel werd mij verteld dat dit niet de bedoeling was en dat we eerst even naar binnen moesten. K*T. Daar bleek uit de documenten dat we inderdaad $425 moesten betalen, dit moest ik dan bij de nationale bank gaan betalen en met de bonnetjes kon ik vervolgens het pakket in ontvangst komen nemen. We hebben er werkelijk uren staan lullen en alle scenario´s doorgenomen zoals... We stelen het pakket en je doet pas over 2 dagen aangifte, we stoppen er een andere inhoud in en sturen het terug. De mensen waren het er zelfs mee eens dat het bedrag niet klopte, maar konden er niks aan doen. Ze zouden hun baan verliezen en opdraaien voor de kosten. Vervolgens greep ik naar het laatste redmiddel, stopte de man 200 soles in zijn hand en zei, tot ziens. Het land zit vol met corruptie, maar wij troffen net die ene eerlijke goedzak. Werkelijk genant.

Uiteindelijk zei hij: Waarom zoek je hier geen douanier die je kan helpen om de documenten aan te passen. Ahaa. We haastig op zoek naar een douanier, maar het was al laat en we hadden geen resultaat. Terug naar het postkantoor stelden we zelfs nog voor om een extra 100 soles achter te laten zodat hij het met de douanier kon regelen... Helaas. Met lege handen dus terug naar Mancora belde Rutger, de eigenaar van ons hostel, met zijn advocaat om te kijken wat deze nog kon betekenen. De volgende dag moest het dan toch echt gaan gebeuren. Met of zonder omkooppraktijken, die kitesurfset ging mee naar Mancora. Met drie man sterk gingen we naar de Sunat waar een allervriendelijkste douanier in hoge positie achter zijn grote bureau zat. De situatie uitgelegd en de beste man ging direct aan het bellen. Na lang proberen en touwtrekken erkende hij de situatie, maar kon hij niks voor ons betekenen. We zouden naar Lima moeten om daar een procedure op te starten wat vrijwel zeker weinig resultaat zou opleveren. Als laatste strohalm vroeg ik of hij niet mee kon gaan naar het postkantoor om daar de zaak af te handelen, maar dan zou het uiteindelijk terug bij hem komen en hij zou dan opdraaien voor de kosten. Ok dan. We hebben alles geprobeerd, zei ik dus gaan we nu met lood in de schoenen naar de Nationale Bank om het volledige bedrag te storten op de rekening van de Peruaanse overheid. Tot hoe laat is die bank eigenlijk open? Tot half 6. Hoe laat is het nu? 17:26u... Ooh? We zijn als een bezetenen met z'n drieen in een mini tuktuk gestapt. VAMOS al Banco Nacional!!! Vroemvroem, na nog geen 30 meter viel de motor uit. K*T! Onze chauffeur stapte uit, deed iets met de motor, stapte weer in en na 3 keer proberen deed ie het weer. Gas erop! Aangekomen bij de bank sprong ik uit de tuktuk en gleed ik werkelijk als laatste binnen door de deur.

Favoriete naakthond van Antoinet uit Mancora. Waarschijnlijk een kruising van een naakthond en een dalmatier.

Mijn twee compagnons in deze strijd mochten niet meer naar binnen van de opeens zo principiele bewaker. Sta ik daar in de rij, klopt Rutger op het raam. Heb je wel voldoende cash op zak. Hoezo, ik kan toch gewoon pinnen. Fout. #%$%^^&** Zowel Rutger als Paul graaide al hun soles uit hun portemonnee en we kwamen gelukkig net op het juiste bedrag uit, maar de principiele bewaker wilde de deur niet meer open doen. Werkelijk, wat een lul, zodat ze het geld door de gleuf van de deur moesten schuiven. Goed, ik sta in de rij met een gigantisch bedrag. Ik ben aan de beurt en laat mijn document zien waarop de man vrolijk zegt. Nee, je hebt vier documenten nodig. WAHAAT! Ik kon de beste man wel linchen, maar zijn vrouwelijke collega was me voor en nam de zaak over. In cash heb ik het volledige bedrag betaald. De dame keek echt zo van, waar moet je in hemelsnaam dit bedrag voor betalen. Ja, dat vroeg ik me ook al een tijdje af. Snel naar buiten en op naar het postkantoor voordat ook dat dicht zou zijn. Aldaar kon ik dan eindelijk mijn door m'n broer zo stevig ingepakte pakket in ontvangst nemen. Een oerkreet ging door me heen.

Beste reizigers en medekitesurfers. Laat deze verschrikkelijke, bureaucratische en half corrupte ervaring niet voor niks zijn geweest en volg de volgende raad alstublieft op. Stuur NOOIT waardevolle spullen met in het bijzonder kitesurfuitrusting per post of koerier naar een bananenrepubliek zoals Peru. De goede afloop is mede mogelijk gemaakt door het geweldige personeel van Kokopelli Hostel in Mancora met in het bijzonder de eigenaar Rutger. Kokopelli is misschien wel het beste hostel in Zuid-Amerika. Ik zeg het niet vaak, maar Kokopelli is een echte aanrader. We hebben niet meer gewacht op de wind in Mancora, maar onze reis na 5 weken in dit geweldige dorp voortgezet naar kitesurfbestemming Santa Marianita in Equador. Ik kon het echt niet laten, dus hierbij alvast een voorproefje. YIHAA!