¡Hasta la proxima!

Op zoek naar de wind gingen we naar, het onder westerse toeristen onbekende, Puerto Colombia. Inderdaad de naam zegt het al, oorspronkelijk de eerste haven van het land. Na 2 dagen tevergeefs te hebben gewacht op de wind aan de baai met het donkere zand van Puerto Velero, hebben we de grote tassen inclusief kitespullen daar achtergelaten om door te gaan naar Taganga, klaarblijkelijk de goedkoopste plek op aarde om te leren duiken. Inderdaad nog goedkoper als Thailand.

Het strand van Taganga is niet bijster bijzonder, maar goeie billen op rechts

Eigenaardig, want in vergelijking met Bolivia, Peru en Equador is Colombia best wel duur. We hadden onze laatste ontmoeting met Katy in Zuid-Amerika aldaar en hebben samen een vistoer gedaan waarbij we zelfs met harpoengeweren de vissen te lijf gingen. Omdat we geen van allen iets noemenswaardigs hadden gevangen, hebben we de "voor de zekerheid" vooraf gekochte vis genuttigd en met slechts wat kattenvoer keerden we terug naar de haven. Ons aangename verblijf in Taganga kreeg een nare bijsmaak, want na al die tijd zonder berovingen of diefstal door Zuid-Amerika te hebben gereisd, is dan toch mijn iPhone gestolen. En hoe? Telefoon lag aan de lader in volledig afgesloten kamer van hostel met tralies voor het raam. Hebben ze het raam geforceerd en met een tak ofzo mijn zo dierbare telefoontje van de lader afgehaald.

Het verlies van de iPhone is niet eens zo`n ramp, maar we hadden het zo leuk gevonden als we konden zeggen dat we een heel jaar zonder diefstal of iets van dien aard hadden doorgebracht. Ach ja, 11,5 maand is ook geen slechte score... Toch?

Met nog minder bepakking bezochten we 3 dagen het Parque Tayrona. Een korte trekking langs en door de jungle aan prachtige stranden. Vanwege het hoogseizoen was het aan de drukke kant, maar dat gaf voldoende gezelligheid. We sliepen in een gehuurde tent en later in hangmat en genoten van de stranden en de natuur vol met hagedissen, enkele apen, een groot knaagdier en tegen het einde zelfs nog een reuzenhagedis van bijna een meter. Absolute aanrader.
Terug in Taganga nam Antoinet de gelegenheid om een duikcursus te nemen en haar Padi Open Water te halen. Voor mij dus de gelegenheid om terug te keren naar Puerto Colombia om te kijken hoe daar de wind stond. Het geluk was aan mijn zijde en heb met 15 knopen op de spiegel van Puerto Velero heerlijk gevaren. De eigenaar van de kiteschool nodigde me uit om met hem en wat anderen op stap te gaan in Santa Marta. Het beloofde weer een stevige avond te worden. Ik zei nog zo: "Ik kan niet zo goed tegen wodka." Als de kat van huis is... De wind hield goed aan en het geluk kon niet op, want in het dorp was het pre-feest van carnaval aan de gang. Een parade en rumba op het plein was het resultaat.
 
Ik haakte al snel aan bij een groepje zeer sociale Colombianen en de tweede avond feest was alweer een feit. Een aantal dagen later was het volle maan en ik wachtte met wat kiters aan de waterkant of de wind zou aantrekken zodat we bij maanlicht het water op konden.


De wind kwam helaas niet. Antoinet kwam de volgende dag naar Puerto Colombia geladen met een hele ervaring rijker. Het was de eerste keer in de gehele reis dat Antoinet en ik gescheiden van elkaar in verschillende dorpen op eigen houtje dingen aan het ondernemen waren. Werkelijk ongelovelijk dat dit pas de laatste maand voorkomt. Een goed teken lijkt me zo.

Kitesurfing Puerto Velero

Duiken in Taganga
Antoinet: "Terwijl Roland flink aan het feesten was, zat ik met mijn hoofd in de boeken... Maar het was 10 keer de moeite waard, want het duiken is echt een andere `sprookjes` wereld. Tijdens het snorkelen op de Galapagos eilanden was voor mij al duidelijk dat ik mijn Padi Open Water wilde halen. De eerste 2 dagen ben je vooral bezig met oefeningen doen onder water en de laatste dag konden we echt genieten. Al hadden we minder geluk met de zichtbaarheid, we hebben toch 3 dikke kreeften gezien, veel moreno`s (voor de disneyliefhebbers: zo`n lelijke slangevis van Ursula uit de kleine zeemeermin) en zelfs nog een klein zeeschildpadje! Mijn dag kon niet meer stuk. Na de tweede dag moet je je examen al doen, dus de derde dag kwamen we als echte duikers het water uit! Dit hebben we ´s avonds natuurlijk op z´n Colombiaans met flink wat Rum en Aguasdientes gevierd"

Een tijdje terug in Sucre Bolivia hebben we een boek geruild tegen het zeer bekende Papillon. Een naar eigen zeggen waargebeurd verhaal over een onderwereld figuur uit Frankrijk die in de jaren 30 naar het bagno in Frans Guyana wordt gestuurd, verscheidene keren ontsnapt en onder andere terecht komt op het schiereiland Guajira in Colombia en integreerd bij een groep indianen tegen de Venezuelaanse grens. Indianen die er altijd om bekend stonden niets van buitenstaanders te willen weten. Onze volgende bestemming lag op dit schiereiland en bijna het noordelijkste punt van Zuid-Amerika te weten Cabo de la Vela. Een primitief dorpje zonder stromend water en electriciteit, onder dreiging van sterk opkomend toerisme gelegen aan een baai met wit zand, kristalhelder blauw water zonder golven en gezegend met enorme wind. Tevens kitespot número uno van Colombia. Kwam dat even goed uit!

Het kitestrand in Cabo de la Vela

Je slaapt er in een hangmat, tent op het strand of in een primitieve cabaña. Om het zoute zeewater aan het einde van de dag van je af te "douchen" gebruik je een grote emmer met water uit de nabij gelegen laguna en het dieet bestaat voornamelijk uit gefrituurde vis en heerlijke kreeft. Dit is het gebied van de Wayúu indianen, bekend om hun handelsgeest. Wellicht een ander woord voor afzetterij? Deze bevolking staat in schril contrast met de anders zo genereuse en sociale Colombianen. Uitzonderingen daar gelaten moesten we werkelijk over alles onderhandelen en vraagden ze soms de meest bizarre prijzen.

Dit nam gelukkig niet weg dat Cabo de la Vela in een prachtig afgezonderd woestijngebied ligt, met een nog veel mooier nabij gelegen maagdelijk strand (Playa Pilon de Azucar) met roodbruin zand en stijle kliffen. Al wandelend in de vroege morgen zagen we blauwe hagedissen en tot onze verbazing zelfs een ratelslang. 

Dit is puur genieten

Ook zo tegen het einde van onze trip blijven de dingen ons verbazen en hadden we een omgeving als deze nog niet eerder gezien. Al reizend langs de verschillende kitespots in Zuid-Amerika was de naam Cabo de la Vela al vaak gevallen en werd er gewaarschuwd voor de extreme offshore wind. Dag 1, geen wind. Frustratie ten top. Zeer zeldzaam verschijnsel daar. Dag 2, prima windje, maar nog niks om bang van te worden, Dag 4... Allemachtig wat een paradijs. Voor degene die weten wat het inhoudt: Zon, vlak water, krachtige OFFSHORE wind met windvlagen tot 30 knopen met mijn 9,5m2 kite compleet gedepowered, volledig overpowered met mijn 65 kilo op het water. ¡Finalmente! Dat is genieten. De dag afgesloten door samen met een Argentijn een downwinder te maken naar de punt van het schiereiland waar Antoinet ons met een paar vrienden en camper stonden op te wachten om de zonsondergang gezamenlijk te aanschouwen. Een dag om nooit te vergeten.


Om 3:30am ging de wekker. Waarom in hemelsnaam? Het lokale vervoer vertrekt hier enkel om 4:30am naar het eerstvolgende dorp. Je moet dan denken aan een pickup-truck met twee bankjes achterin, volgestopt met mensen en bagage om vervolgens na 2,5 uur over een zandweg in Uribia aan te komen, over te stappen in een auto voor (1,5 uur), in Riohacha over te stappen in de volgende gare bak voor (3,5 uur), de bus te nemen naar Bucaramanga (12 uur), de volgende bus te nemen naar San Gil (3 uur) en aldaar (1/2 uur) met de taxi rond te rijden om 2 uur `s-nachts (22 uur later dus) op zoek naar een slaapplaats. Dat was een pittig dagje kan ik je verzekeren. Een aantal pittige dagen zouden nog volgen, want we waren aangekomen in het buitensport walhalla van Colombia. Al de gehele reis wilden we een keertje gaan raften, maar er kwam telkens iets tussen maar nu was het dan zover. Nadat we de uitgebreide instructie hadden gekregen (niemand had namelijk noemenswaardige ervaring) en de 4 rescuekayaks te water waren gegaan, betraden we de wereld van het raften met 3 mannen, 3 vrouwen in een rivier met rapids varierend van klasse 2 tot 5. Dat is lachen zeg.

We hadden al enkele stevige rapids van 4 en 5 overleefd en onoverwinnelijk naderden we de laatste rapid met klasse 5 (het maximale mogelijk met een raft). Gas erop! Als kleine dwergen werden 5 van de 6 (waaronder Antoinet en ik) uit de raft gekatapulteerd in de gigantische wasmachine. Dat is best even spannend kunnen wij u verzekeren. Uiteindelijk opgepikt door de kayaks werden we teruggeracht naar de raft en het zat er al weer op.

Barichara is een pitoresk dorpje vlakbij San Gil, regelrecht uit een of andere film. Je hebt er een sigarenfabriek waar je met de hand gedraaide sigaren kunt kopen en de regio staat bekend om de lokale lekkernij namelijk geroosterde mieren...

Onze laatste (buitensport) activiteit ging een hele mooie worden, namelijk 40 minuten parapenten door een canyon. De vorm van de parachute deed me sterk denken aan een kite en voordat ik het wist waren we al vertrokken. De thermiek was aardig turbulent en tegen het einde lukte het de piloot niet om terug omhoog te komen en we landden onderaan in de vallei naast de rivier. Da`s ook wat. Dit leverde gelukkig wel wat extra minuten op. De piloot van Antoinet was zo vriendelijk om ons te komen vergezellen en we werden uiteindelijk opgehaald met het busje. Prachtig einde dacht ik zo. Op naar Bogotá.

Na onze allerlaatste lange busreis, één van de dingen die we zeker níét gaan missen, kwamen we aan in de hoofdstad bij onze Colombiaanse vrienden die we in Medellin hadden leren kennen. Ze woonden in een knus huisje met hun twee kinderen ergens midden in Bogotá waar we ook konden blijven slapen. De geroemde gastvrijheid. Ze hebben ons het centrum van de stad laten zien en we hebben weer wat lokale lekkernijen geprobeerd. Je kan het niet beter treffen dan met lokale mensen de omgeving te verkennen of zelfs te gast te zijn in hun huis. Daarbij hebben we de verjaardag van hun 4 jarige dochtertje nog gevierd, die ons steevast Nona en Tankontetta noemde.

Het idee van teruggaan voelt een beetje dubbel. Enerzijds zijn we erg gelukkig dat we vrienden en familie weer gaan zien (en de frikandellen speciaal niet te vergeten...) anderzijds een beetje triest om dit prachtige en veelzijdige continent te moeten verlaten. Het is waarschijnlijk overbodig om dit te zeggen, maar we hebben ontzettend genoten en keren met een super voldaan gevoel terug naar huis. Hasta Pronto. Dat nog maar velen ons zullen volgen. ¡Listo!

Chévere, Bacano, Colombiaaah

De grensovergang van Equador naar Colombia zou een lastige gaan worden volgens onze bronnen. Geen direct busvervoer waar je langs de grensposten voor een stempel wordt geloosd, maar alles op eigen houtje doen en aan beide kanten strenge controles op drugs en wapens. Niks was minder waar. Het was de meest ontspannen grensovertocht tot nu toe en de lokale bevolking bleek al snel zeer behulpzaam. Welkom in Colombia. Het land van de FARC, cocaïne, salsa, Shakira en gastvrijheid.

Ballonnen!

Onderweg naar Popayan werd de bus aangehouden door een van de vele politie controleposten. Alle mannen moesten apart gaan staan en werden gefouilleerd. Deze onnozele toerist werd zeer bewust gespaard en we werden vriendelijk begroet. (Bij een andere willekeurige controle werd ik bij het checken van de bagage uit de bus geroepen om me te verantwoorden over mijn kitesurftas. Een tas van 140x45x25cm. Wat er in hemelsnaam inzat en of ik de tas even open wilde maken. De politie/militairen waren vrij nieuwsgierig, verbaasd en ook een beetje trots over het feit dat we in Colombia op reis waren...). Popayan is een wit koloniaal stadje met veel hippe lui en waar zelfs de paspoppen extra dikke tieten hebben. Jahaa, Colombia is ook het land van de plastische chirurgie! Tijdens een bezoek aan dichtbij gelegen dorp Silvia kwamen we in een heel andere inheemse indianenwereld waar de mannen ook in rokken liepen en de markt een ervaring op zich was.

Het was weer tijd om te gaan kitesurfen en dit keer in Lago Calima, Een gigantisch meer op 1.600 meter hoogte. Het fraaie van het bezoeken van kitesurfspots, is dat je op plekken komt waar de gemiddelde reiziger of toerist niet heengaat. Zo ook in het kleine dorpje Darién waar je dronken oude mannen met cowboyhoeden in de biljarttent met plastic tuinstoeltjes ziet rondhangen. Ieder huis had zijn eigen uitbundige disco kerstverlichting uitgestald. Het leek de kermis wel. Aangekomen bij de wind- en kitesurfschool, bleek het met de wind nog niet erg mee te zitten. Dit is een spot met heel het jaar door wind, maar Colombia had de laatste maanden te kampen met een gigantische hoeveelheid regen nog niet voorgekomen sinds de laatste veertig jaar.

Het busvervoer in Silvia en man met inheemse kledingdracht van die regio

Het land kampt met overspoelde dorpen en landverschuivingen. Ook de thermische wind aan Lago Calima had last van dit verschijnsel. We verbleven gelukkig voor een prikkie in een huisje in de gigantische tuin van een villa samen met nog een kiter en zijn vriendin. Na 2 dagen frustratie werd het wachten beloond en heb ik zelfs nog flink wat airtime gemaakt. Salta!

Varen op Lago Calima tussen de wolken en niet vergeten van het uitzicht te genieten

Voor het weekend gingen we naar Cali, de Salsa-hoofdstad van Zuid-Amerika. We besloten met iemand af te spreken via couchsurfing om ergens wat te drinken en de stad te leren kennen. Zeer positieve en eens een andere manier om mensen te ontmoeten. We hebben veelvuldig contact met lokale mensen, maar als je nieuw aankomt in een stad is het ideaal om met iemand af te kunnen spreken. Vervolgens zijn Antoinet en ik iedere avond op stap geweest en kwamen de roestige salsapasjes nog van pas. Na terug te zijn geweest in Lago Calima voor wat laatste kitesurfcapriolen gingen we door naar Salento. Bekend om de koffie en de hoogste palmbomen ter wereld.  

Zoek het vrouwtje...

Niet alleen de koffie was heerlijk, maar de Nederlandse eigenaar van ons hostel had een typisch Hollandse lekkernij op zijn bureau staan. U raadt het al: Dropjes! Hallelujaa. Frikandellen had hij helaas niet, dus JAN ik hou je aan je afspraak... Voor de kerst gingen we op naar Medellin, de stad van Pablo Escobar en voor velen een witte kerst. Deze prachtige en moderne stad is werkelijk helemaal (een beetje kitscherig) verlicht.



Ze maken er hier echt een spectakel van. Heel apart om in een warm land te zijn met kerstbomen en kertverlichting, maar zonder familie. We gingen gezellig met z'n tweeeën uiteten, maar dat doen we nagenoeg iedere avond dus dat maakte de dag niet bijzonder of speciaal. Eerlijk is eerlijk, op zo'n moment missen we thuis. We hadden inmiddels mensen ontmoet uit Bogotá en met hen en hun vrienden uit Medillin afgesproken om op 2e kerstdag (doen ze hier niet aan...) op stap te gaan. Geweldig met wat voor gastvrijheid en enthousiasme we werden begroet. Ze hebben ons een deel van de stad laten zien, er zijn wel honderd foto's van ons gemaakt en ze namen ons mee naar een typische Colombiaanse danstent, ver weg van het toeristenpad, waar we al drinkend van de lokale drank Aguasdiente een stevig robberdje (Salsa) hebben gedanst. Onvergetelijke avond en ons slaapadres in Bogotá is al geregeld.

Typische straat voor onze favoriete wijk Getsemani in Cartagena

De wegen waren ondanks de hevige regenval van even tevoren gelukkig weer hersteld dus konden we onze reis vervolgen naar Cartagena, een koloniale stad aan de Caribische zee, om daar het nieuwe jaar in te luiden. We herenigden ons met onze trouwe reisgenoot Katy uit Australië.

Oud en nieuw was een supergezellig feest op straat met veel dans, vuurwerk en we hebben het zelfs nog voor elkaar gekregen om gratis binnen te komen bij een zeer exclusief feest aan het strand. We probeerden een lulsmoes op te hangen, werden verkeerd begrepen en aangezien voor DJ's... Dus. Een prachtig begin van ons nieuwe jaar. Cartagena is een heel ander Colombia als bijvoorbeeld Cali of Medellin. De mensen zijn hier oerlui, maar daar is met deze verzengende hitte wel iets voor te zeggen. Het strand is verre van super, maar er is wind en dus kitesurfen.

Heerlijk weer wat meters gemaakt. Uiteindelijk zijn we nog naar een echt paradijselijk wit strandje gegaan, namelijk Playa Blanca. Blauw en warm water waar je slaapt in een hangmat en voor een prikkie kreeft eet op het strand. Een prima afsluiter van onze ervaring in Cartagena.

"Het Zwitserleven gevoel"



Ecuadorrr

Drie weken geleden zijn we aangekomen in het land Equador dat ons blij heeft verrast. De bevolking is super vriendelijk, behulpzaam en divers. Zo zie je hier bijvoorbeeld duidelijk de afrikaanse invloeden. We hebbben in korte tijd zoveel hoogtepunten meegemaakt, werkelijk geweldig. Na nagenoeg vijf weken ontspanning waren we wel weer klaar voor wat avontuur.

Uitzicht vanuit onze hotelkamer

Kitesurfing op de Pacific stond als eerste op het menu. Santa Marianita is een klein vissersdorpje gelegen aan een uitgestrekt strand met slechts enkele huizen, een restaurant en een kitesurf hotel. Een plaats ver weg van het drukke toeristenpad met 8 maanden per jaar de ideale Side Shore wind. Kitesurfen is nog niet heel groot in Equador dus is dit windparadijs nog verre van druk. Een van de zes dagen kiten stond ik zelfs als enige op het water. Fantastisch. Heel dat gezeik met de post en belasting was ik al heel snel vergeten.

Creatieve verkopers in de bus

Quito de hoofstad is "gezegend" met soms wel vier seizoenen per dag. Een prachtige en moderne stad waar de kans dat je beroofd wordt, bovengemiddeld ligt... Persoonlijk hebben  we hier overigens niks van gemerkt. Het weekend was een bijzondere. Zondag zouden alle mensen in het land worden geteld en daarom mocht er vanaf vrijdag geen alcohol worden geschonken en moest iedereen inclusief de toeristen de hele zondag tot 17 uur binnen blijven. Dus. Een goede vriendin van ons zat in Baños en meldde ons dat de zeer nabij gelegen vulkaan Tungurahua tot uitbarsting was gekomen. Een natuurfenomeen dat we tijdens deze reis al hoopten te aanschouwen. De volgende dag zaten we dus in de bus naar dit buitensport dorpje in de bergen. De vulkaan is gemiddeld een keer per jaar actief dus wat een mazzel dat we in de buurt waren. Wachtend tot de avond zou vallen en de wolken op zouden klaren hebben we gemountainbiked langs verschillende watervallen en zijn we 's-avonds naar een Equadoriaanse vriend van Katy gegaan die een huis had tegen een berg met prachtig uitzicht op de rode vuurfontein. Daar kun je echt uren naar blijven kijken èn luisteren. Je hoort de vulkaan brullen en soms voel je zelfs de grond trillen. Gaaf.

Vuurwerk van Pachamama, vulkaan Tungurahua bij nacht

Voldaan van het schouwspel besloten we te gaan canyoningen, dat is abseilen maar dan van watervallen. Antoinet zorgde nog voor wat extra adrenaline door de dag af te sluiten door vrolijk van een 80 meter hoge brug af te springen voor een slingerjump. Terug in Quito was onze last minute Galapagos toer al geboekt en hadden we een dag over om de evenaar te bezoeken, el Mitad del Mundo. Moet je toch even gedaan hebben. Dan eindelijk naar de Galapagos. Een geïsoleerde groep vulkanische eilanden op de evenaar met unieke flora en fauna waarvan een groot deel van de Leguanen, schildpadden en zeeleeuwen alleen daar voorkomen. Een bijkomend detail, de dieren kennen geen angst van roofdieren en mensen. Als je niet uitkijkt sta je werkelijk bijna op de staart van een lizard of zeehond. Maar ook de onderwaterwereld is ongelovelijk.

Zeeleguaan

De eilanden liggen midden in de Pacifische oceaan dus stel je nu geen tropisch aquarium voor, maar tijdens het snorkelen zwem je vlakbij hammerhoofdhaaien, witvinhaaien, tussen eaglerays, zeeschildpadden en speel je met een zeeleeuwenjong. Vanaf de boot zagen we 's-avonds bijvoorbeeld haaien jagen op de zeeleeuwen, overdag vanaf het dek dolfijnen en 4 meter brede mantaray's! Je weet niet wat je ziet.

4 meter brede Mantaray vlakbij onze boot

Hiervan zag ik er later nog een uit het water springen. Stuk voor stuk unieke ervaringen in een rauwe oceaan omgeving met prachtige witte stranden en bijzondere zeeleguanen. Ook hiervoor geldt weer dat de foto's het verhaal veel beter vertellen.



We eindigden ons avontuur in het stadje Otovalo met de grootste markt van heel Zuid-Amerika waar je voornamelijk veel inheemse mensen ziet met paardestaart en traditionele kledij. De dag sloten we af met een waar hanengevecht, een lokale en enigszins sadistische traditie. Maar zelfs zonder het arme beest al te veel op te naaien, is het van nature in de omgeving van een andere haan ontzettend agressief.

Trots als een pauw staan de eigenaren als haantje de voorste met hun gevogelte in hun arm en wordt er met grof geld gewed. En dan zijn we nu al weer aangekomen bij het laatste hoofdstuk. Finalmente: "¡Vamos à Colombia!"