El norte de Argentina

Het noorden van Argentinië is wel degelijk anders dan de rest. We zitten weliswaar nog steeds in hetzelfde land, maar het zou evengoed een ander kunnen zijn. De gezichten van de mensen worden inheems (lees Indiaans), folklore muziek klinkt in restaurants en de menukaarten hebben gerechten als llama en geit. Een overwegend droog landschap dat zo decor kan zijn voor elke cowboy en indianen film. Het gebied van de prachtige Quebrada´s (bergketens), bolle wangen met coca, altiplano´s en gigantische cactussen.

Ons langere verblijf in de stad Salta hebben we gebruikt om een reispauze in te lassen, op adem te komen en de beide voetjes weer op de grond te krijgen. We namen 10 privélessen Spaans en maakten steevast ons huiswerk in een café of bar (het blijft tenslotte vakantie). Dagelijks oefenen we met de locals. Spreken is nog steeds erg moeilijk, maar het verstaan gaat werkelijk stukker beter. De mensen die werken in de hostels zijn niet gewend dat reizigers 1 laat staan 2 weken blijven en het werd al snel een beetje ons thuis. We namen deel aan de georganiseerde Asado (bbq) voorzien van zang en dans, waarbij we uiteraard door het jonge grut de folklore-dans-vloer op werden gesleept.

Straatbeeld in het dorp Cachi waar vanwege het droge klimaat veel pepers en paprika´s worden gedroogd.
25 mei was de dag dat Argentinië 200 jaar bestond. Het bicentenario. Dit werd in Buenos Aires spectaculair gevierd, maar bij ons in Salta deden ze het lang niet slecht. We verzamelden ons de avond er voor op het plaza en stonden voor een theater een beetje te tobben wat te gaan doen, toen we twee kaartjes in ons handen kregen geduwd voor...? We vroegen waar het voor was en het bleek voor ´iets´ in het theater te zijn. OK? Wij naar binnen en werden in de zaal naar de tweede rij gebracht (vooraan dus!) nog steeds niet wetende wat er komen zou. Zaten we daar tussen de bobo´s. Wat bleek, een balletvoorstelling!


Ben nog steeds geen balletfan, maar was weer een fraaie ervaring. De dag erop (25 de mayo) was er een groot concert in de uitgaansstraat waar we uiteraard aan deelnamen. Altijd mooi zo´n volksfeest in het buitenland.


Een bezoek waard in Salta is het museum waar je een een mummy kan zien van een 5 jarig jongetje uit het inca tijdperk. Nou ja mummy, het is werkelijk ongelovelijk, het jongetje is dusdanig goed bewaard gebleven dat het lijkt alsof hij nog in leven is. Aldaar kwamen we een oude bekende uit Ushuaia tegen, de fransman Xavier. We besloten de dag erop met een reisgenoot van hem een toer te doen langs de route van de ´Tren de las Nubes´.

We werden met zijn vieren opgehaald door onze (straaljager)chauffeur Pablo, die meer weg had van een rallyecourreur dan een tourguide. We reden over het altiplano, dat is een groot vlak gebied dat zeer hoog ligt, we reden gemiddel op 3.000 meter hoogte. Uiteindelijk kwamen we bij het zeer bekende viaduct aan van de spoorweg, dat mede met behulp van Eiffel (die van de Eiffeltoren inderdaad) is gebouwd op een hoogte van 4.100 meter.

In een dichtbij gelegen dorpje dronken we thee van coca-bladeren, want geloof me, de hoogte begin je op 4.000 meter echt wel te voelen. Zeker als je er binnen een paar uur vanaf 1.100 meter naar toe vliegt. Pablo stelde voor om voor een gereduceerd bedrag door te rijden naar de hoogste plek waar je in Argentinië met de auto kan komen. Doen dus. Onze piloot begon zijn wang vol te stoppen met Coca-bladeren, dit schijnt te helpen tegen hoogteziekte en wij volgden zijn voorbeeld. Zaten we dan, allen met één bolle wang. Aangekomen op 4.800 meter is een sprintje trekken is er niet meer bij. Vreemd om te ondervinden wat de hoogte en gebrek aan zuurstof met je doet. Dit gaan we nog vaak meemaken de komende tijd.

In de opeenvolgende dagen begon het weer te kriebelen, werd het reisbloed weer warm en hebben we het pitoreske dorpje Cachi bezocht. De reis hiernaartoe in de locale bus was weer prachtig. De laatste avond in onze thuisstad Salta hebben we afgesloten bij een typisch lokaal Argentijns restaurant (lees ongezellig TL-licht, maar voortreffelijk eten) om de laatste Argentijnse steak te nuttigen. The Best Ever.

De zevenkleurige berg in Purmamarca.
Vervolgens gingen we door naar de provincie Jujuy naar de inheemse dorpjes Purmamarca en Tilcara waar je het gebergte van de Quebrada de Humahuaca kan bewonderen. Hiervoor gaan de foto´s echt weer namens ons spreken.

Prachtige bergen met verschillende kleuren. De laatste dagen in Argentinië waren aangebroken. Dik 4 maanden hebben we hier rondgetrokken. ¡Het was geweldig!

Adios Argentina. Hemos disfrutar acá mucho. Probablemente hasta un otro año...
Momenteel zitten we in de woestijn van San Pedro de Atacama (Chili) en staan we op het punt te vertrekken naar ons avontuur in Bolivia.