Surrealistische altiplano´s tot Rellen in Sucre

Houdt het dan nooit op? We zijn weer aardig op stoom en hebben de afgelopen weken weer ontzettend veel mooie en bijzondere dingen meegemaakt. Alvorens we ons avontuur in Bolivia zouden beginnen, maakten we een kleine maar logische omweg via San Pedro de Atacama in het noorden van Chili. Dit dorpje ligt in de droogste woestijn op aarde en alleen de pas erheen, met zoutvlaktes en gebergten, was al meer dan de moeite waard. Bij woestijn moet je in dit geval niet denken aan een grote zandbak zoals de Sahara, maar meer aan een hooggelegen (altiplano) droog rots en zoutachtig gebied met maanachtige vormen.

Alles in dit toerisme dorpje is erg duur, omdat er in de wijde omtrek simpelweg niks groeit of bloeit. Ons eerste bezoek was aan de Valle de la Luna, twee fietsen gehuurd en begonnnen aan de bergopwaartse tocht van 16 km. Vanuit het dorp werden we vergezeld door een zwarte hond (genaamd Chipie 4) die ons de hele trip trouw heeft gevolgd. Dat vinden de lokale honden hier blijkbaar leuk... Aangekomen op de ideale sunsetplek bleken we de enige op de fiets naast de vele bussen met mensen die een veel te dure toer hadden geboekt. Sunset bekeken, vanzelfsprekend weer prachtig, maar tijdens onze terugtocht was het logischerwijs niet al te licht meer.

Het was ook geen volle maan, nee het was zwarte maan en we hadden beide geen hoofdlamp bij voor de terugtocht van dezelfde 16 km. Fietsten we dus in het pikkedonker door een gitzwarte woestijn echter nog steeds vergezeld door onze viervoetige vriend en de melkweg boven ons. Eenmaal terug in het dorp hebben we ons laten verwennen bij een van de plaatselijke restaurants. De volgende dag waren we wel toe aan een beetje ontspanning en hebben we ons laten rijden naar een natuurlijke hotspring. Dit is een soort van oase in de woestijn en ze laten het water trapsgewijs in verschillende baden naar beneden stromen.

In de middag echter ligt bijna heel het bad in de schaduw en waren we de enige daar. Niet slecht om zo te badderen. De woestijn is een aparte ervaring omdat het verschil in gevoelstemperatuur tussen zon en schaduw, dag en nacht gigantisch groot is. Ook je huid en lippen drogen volledig uit, slapen doe je echer heerlijk. Dezelfde avond zijn we nog gaan sterrenkijken bij een typische Fransman die ons uitleg gaf over het heelal en vooral veel slappe klets verkondigde. Het kijken door de telescopen naar andere galaxy´s was muy interessante. De volgende ochtend was het tijd om te gaan sandboarden. Geen toer. Nee gewoon twee fietsen en sandboards gehuurd en op naar de zandduinen met een lengte van 120 meter. Dit keer vergezeld met (en ik lieg niet) maarliefst 5 honden!

Het nadeel van sandboarden is dat het in de snikhete woestijn is op 2.400 meter hoogte en het voornamelijk bestaat uit het omhoog lopen van de zandduin om vervolgens binnen enkele seconden weer beneden te staan. Alles went en we hadden al snel de slag te pakken. Fenomenaal uitzicht vanaf de duin en een extra kick als je het staande naar beneden brengt.



Ons avontuur in Bolivia zouden we gaan starten met de toer door de psychedelische Salar de Uyuni. Onze groep van tien werd met een busje naar de Boliviaanse grens gebracht. Nouja grens... Een hokje in de middle of nowhere met twee stempelende Bolivianen. Een wrak van een grote autobus deed dienst als het openbaar toilet. Bienvenido en Bolivia. De groep werd verdeeld in twee 4WD jeeps en onze driedaagse tocht was begonnen.

Onze gidsen reden ons over een altiplano van gemiddeld 3.700 meter hoog langs slapende vulkanen, rotsvelden, surrealistische laguna's met flamingo's en paarsachtige borrelende en stinkende geisers. Vooral dit laatse heeft erg veel indruk gemaakt. Het lijkt net alsof er een heks een potje zit te koken.

De eerste nacht sliepen we in een soort hostel op grote open vlakte op 4.225 meter. Hoewel we allen fanatiek op de coca kauwden, had de hoogte weer een impact op het lichaam. Geen verwarming en een buitentemperatuur tot -20 helpt ook niet echt bij het slapen. Hoewel beter dan de gidsen/chauffeurs die elke twee uur de auto moesten starten, omdat anders de motor zou bevriezen.

Onze 20 jarige chauffeur die ons zonder profiel op de voorbanden tot Uyuni heeft gebracht. ¡Eso si!






De laatste dag werden we gebracht naar de Salar de Uyuni. Een onvoorstelbaar grote droge zoutvlakte die in de zomer blank staat. We bezochten nog een eiland met, naar men zegt, cactussen tot 1.200 jaar oud. Na de zonsopkomst en het ontbijt was het tijd om de welbekende perspectief foto's te nemen op de immens grote witte vlakte. Zie hier het resultaat.




Na de toer bleef onze groep van tien compleet en vertrokken we gezamenlijk naar de hoogst gelegen stad ter wereld (4.090m) Potosi. Deze stad ademt het ware Bolivia. Geen supermarten, maar kleine winkeltjes en marktkramen. Mensen in traditionele kledij waarbij de meeste vrouwen bolhoedjes dragen. Een stad met voornamelijk inheemse bevolking en bekend vanwege de nog steeds actieve zilvermijn. Ooit de meest welvarenste stad van de wereld. De zilvermijn hebben we middels een toer bezocht en je ziet de mensen werken onder ermbarmelijke omstandigheden. Onderdeel van de toer is dat je tevoren cadeautjes koopt voor de mijnwerkers bestaande uit cocabladeren, drinken en sigaretten.

Buiten op de gebouwen zaten grote bloedvlekken, omdat ze pasgeleden ritueel een llama hadden geslacht... Op de markt kun je ook dode en gedroogde babyllama's kopen voor... geluk. In de mijn wordt een soort indianen God/duivel vereerd met verschillende rituelen voor geluk en veiligheid in de mijn.

Momenteel wordt er nog zilver, lood en tin gewonnen. Aan het einde van de toer kregen we buiten de mijn nog even doodleuk een demo van nitroglycerine, inderdaad dynamiet. Een klapper dus.

Hier een beeltenis van de ´Tio´ (god/duivel van de aarde) in de mijn, die erg belangrijk is voor de bescherming van de mijners. Er worden offers gebracht zoals coca, sigaretten en pure alcohol. Daarnaast staan we voor de ingang van de mijn waar de het bloed van de geofferde llama nog ziet op de muur.

Inmiddels bevinden we ons in de juridische hoofdstad Sucre. In tegenstelling tot onze verwachting een prachtige stad met veel witte gebouwen en leven op straat. We vinden Bolivia nu al schitterend. Zoals een vriend van ons al zei: "Het echte Zuid -Amerika." Waar het normale leven al zoveel anders is dan we gewend zijn. Een genot voor het oog. (Roland: "Doet me sterk denken aan Laos"). Vandaag was een aparte dag met een politiek getinte demonstratie in het centrum waarbij de ME inclusief traangas aan te pas kwam. Zitten we te skypen met vaders en later twee vrienden, komt er een kleine menigte haastig voorbij gerend vanwege het traangas. Ook ´s-avonds op onze kamer konden we het gas nog proeven. Hoort bij de ervaring zullen we maar zeggen.

Heren zoals beloofd, jullie zijn vereeuwigd op het web. Ook deze twee Holland supporters hebben Skype gevonden!

Als laatste woord op deze nu wel erg lange blog, willen we onze vrienden Bas & Bri van harte feliciteren met hun huwelijk. Veel geluk en wees gerust, we hebben er een aantal op gedronken.