Een ommetje Iguazú

Vanuit het zonnige San Juan konden we het niet laten om toch een ´geringe´ omweg te maken naar de watervallen van Iguazú, één van de grote trekpleisters van Argentinië. Omdat een busrit van 34 uur ons net iets te veel van het goede leek, maakten we een tussenstop van 4 uur in Cordoba. Een zeer aangename studentenstad waar we gemakkelijk langer konden blijven, maar we moeten nou eenmaal keuzes maken... De Iguazú watervallen kun je van twee kanten bekijken, de Braziliaanse (stempeluuh) en de Argentijnse. 
Dit is slechts een deel van de gehele watervalcollectie.

De eerste geeft een mooi overzicht van het geheel, bij de laatste loop je echt letterlijk over en door de watervallen. Wat de twee vooral erg gemeen hebben, is dat zodra je het park betreedt je het gevoel hebt dat je in een pretpark als Walibi of d´n Efteling loopt. Inclusief treintje, souvenirs, wegwijsbordjes en veel te hoge prijzen.


Werkelijk waar, een toerist betaald bijna 4 keer zoveel als een Argentijn... 85 pesos, dat is 17 Euri! Gelukkig reizen we in het laagseizoen en zijn er betrekkelijk weinig mensen (hier wil je tijdens hoogseizoen niet zijn) en de watervallen maken echt alles goed. Onwaarschijnlijk veel watergeweld, je staat er letterlijk tussenin en de intensiteit van het water gaat door merg en been.

Een subliem uitzicht wat geen camera kan vastleggen gecombineerd met die immense kracht. Als je je ogen de kost geeft op rustige plaatsen zie je zelfs apen, grote vlinders en aparte snuisdieren waar ik de naam niet van weet. Supertoeristisch, één grote kermis, maar een must-see! (Nooit gedacht dat ik nog zo van een water-val kon genieten...)

Om een beetje terug op de route te raken, nemen we weer de bus (22 uur) naar de stad Tucuman in het noorden van Argentinië. Het blijkt wederom een heerlijke stad waar we twee dagen niet al te veel ondernemen, buiten de BBQ (Asado) in het hostel dan. Antoinet is een beetje grieperig en heeft lichte koorts. Toch besluiten we een busreis te nemen langs een aantal mooie dorpen (Tafi del Valle, Ameicha, Cafayate) door een prachtig gebied. In Ameicha krijg ook ik koorts, wel gezellig zo samen ziek in bed. Dus we besluiten om niet in de snikhete zon naar Indianenruïnes te gaan kijken, maar door te gaan naar een grotere stad Salta. Tussenstop is in Cafayate waar ze een prima ziekenhuis(je) blijken te hebben. Ik ben inmiddels beter, maar Annie heeft nog steeds verhoging. We worden snel geholpen, er wordt zelfs bloed geprikt, onderzocht en binnen 2 uur staan we weer buiten met recept voor de Apotheek. Daar kunnen ze in Nederland nog iets van leren. De busrit van Cafayate naar Salta is over 50 kilometer weer geweldig. Ja alweer, ja. Kleurrijke rotsformaties met rood, geel en paars.

Helaas konden we niet uitstappen voor goede foto´s maar geloof me maar op mijn woord dit keer. Het land blijft je verbazen. In Salta doen we de daarop volgende dagen helemaal niks. Bijkomen, uitzieken, niks bekijken, nergens heen, geen bus. Met Antoinet gaat het gelukkig al weer een stuk beter.

Maandag was het dan eindelijk zover. Het moment waar velen zolang op hadden gewacht... Onze Ro werd 30 jaar. Payback time! Dacht ik er mooi gemakkelijk van af te komen, maar nee hoor. Een nog ´onbekende´ had het gehele hostel volgehangen met posters met mijn mooiste foto´s erop én de melding dat ik de respectabele leeftijd van 30 had bereikt natuurlijk. Hoe komen ze erop...? Mailbox en Facebook zat vol met (geluks)wensen en ik voelde me al helemaal jarig. Annie sleepte me ´s-middags mee naar een internetcafé waar ik vervolgens 3,5 uur met familie en vrienden heb zitten skypen. Echt supertof. De verbinding liet hier en daar te wensen over, maar dat mocht de pret niet drukken. ´s-Avonds had Antoinet nog een weerzien met 2 Sloveense vrienden geregeld, erg gezellig. Iedereen echt super bedankt, ook degene die ik niet meer heb kunnen spreken tijdens het skypen bij Judith. Het geluid ging over de speaker door het internetcafé dus heel Salta heeft kunnen meegenieten. Neemt niet weg dat het erg vreemd is om je 30e verjaardag op die manier te vieren. Dat wil zeggen, geen huis vol vrienden en familie. Dat ga je op zo´n moment echt wel missen. En frikandellen en dropjes natuurlijk. Maar geen zorgen, want... We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet.... En we ga...