¡Hasta la proxima!

Op zoek naar de wind gingen we naar, het onder westerse toeristen onbekende, Puerto Colombia. Inderdaad de naam zegt het al, oorspronkelijk de eerste haven van het land. Na 2 dagen tevergeefs te hebben gewacht op de wind aan de baai met het donkere zand van Puerto Velero, hebben we de grote tassen inclusief kitespullen daar achtergelaten om door te gaan naar Taganga, klaarblijkelijk de goedkoopste plek op aarde om te leren duiken. Inderdaad nog goedkoper als Thailand.

Het strand van Taganga is niet bijster bijzonder, maar goeie billen op rechts

Eigenaardig, want in vergelijking met Bolivia, Peru en Equador is Colombia best wel duur. We hadden onze laatste ontmoeting met Katy in Zuid-Amerika aldaar en hebben samen een vistoer gedaan waarbij we zelfs met harpoengeweren de vissen te lijf gingen. Omdat we geen van allen iets noemenswaardigs hadden gevangen, hebben we de "voor de zekerheid" vooraf gekochte vis genuttigd en met slechts wat kattenvoer keerden we terug naar de haven. Ons aangename verblijf in Taganga kreeg een nare bijsmaak, want na al die tijd zonder berovingen of diefstal door Zuid-Amerika te hebben gereisd, is dan toch mijn iPhone gestolen. En hoe? Telefoon lag aan de lader in volledig afgesloten kamer van hostel met tralies voor het raam. Hebben ze het raam geforceerd en met een tak ofzo mijn zo dierbare telefoontje van de lader afgehaald.

Het verlies van de iPhone is niet eens zo`n ramp, maar we hadden het zo leuk gevonden als we konden zeggen dat we een heel jaar zonder diefstal of iets van dien aard hadden doorgebracht. Ach ja, 11,5 maand is ook geen slechte score... Toch?

Met nog minder bepakking bezochten we 3 dagen het Parque Tayrona. Een korte trekking langs en door de jungle aan prachtige stranden. Vanwege het hoogseizoen was het aan de drukke kant, maar dat gaf voldoende gezelligheid. We sliepen in een gehuurde tent en later in hangmat en genoten van de stranden en de natuur vol met hagedissen, enkele apen, een groot knaagdier en tegen het einde zelfs nog een reuzenhagedis van bijna een meter. Absolute aanrader.
Terug in Taganga nam Antoinet de gelegenheid om een duikcursus te nemen en haar Padi Open Water te halen. Voor mij dus de gelegenheid om terug te keren naar Puerto Colombia om te kijken hoe daar de wind stond. Het geluk was aan mijn zijde en heb met 15 knopen op de spiegel van Puerto Velero heerlijk gevaren. De eigenaar van de kiteschool nodigde me uit om met hem en wat anderen op stap te gaan in Santa Marta. Het beloofde weer een stevige avond te worden. Ik zei nog zo: "Ik kan niet zo goed tegen wodka." Als de kat van huis is... De wind hield goed aan en het geluk kon niet op, want in het dorp was het pre-feest van carnaval aan de gang. Een parade en rumba op het plein was het resultaat.
 
Ik haakte al snel aan bij een groepje zeer sociale Colombianen en de tweede avond feest was alweer een feit. Een aantal dagen later was het volle maan en ik wachtte met wat kiters aan de waterkant of de wind zou aantrekken zodat we bij maanlicht het water op konden.


De wind kwam helaas niet. Antoinet kwam de volgende dag naar Puerto Colombia geladen met een hele ervaring rijker. Het was de eerste keer in de gehele reis dat Antoinet en ik gescheiden van elkaar in verschillende dorpen op eigen houtje dingen aan het ondernemen waren. Werkelijk ongelovelijk dat dit pas de laatste maand voorkomt. Een goed teken lijkt me zo.

Kitesurfing Puerto Velero

Duiken in Taganga
Antoinet: "Terwijl Roland flink aan het feesten was, zat ik met mijn hoofd in de boeken... Maar het was 10 keer de moeite waard, want het duiken is echt een andere `sprookjes` wereld. Tijdens het snorkelen op de Galapagos eilanden was voor mij al duidelijk dat ik mijn Padi Open Water wilde halen. De eerste 2 dagen ben je vooral bezig met oefeningen doen onder water en de laatste dag konden we echt genieten. Al hadden we minder geluk met de zichtbaarheid, we hebben toch 3 dikke kreeften gezien, veel moreno`s (voor de disneyliefhebbers: zo`n lelijke slangevis van Ursula uit de kleine zeemeermin) en zelfs nog een klein zeeschildpadje! Mijn dag kon niet meer stuk. Na de tweede dag moet je je examen al doen, dus de derde dag kwamen we als echte duikers het water uit! Dit hebben we ´s avonds natuurlijk op z´n Colombiaans met flink wat Rum en Aguasdientes gevierd"

Een tijdje terug in Sucre Bolivia hebben we een boek geruild tegen het zeer bekende Papillon. Een naar eigen zeggen waargebeurd verhaal over een onderwereld figuur uit Frankrijk die in de jaren 30 naar het bagno in Frans Guyana wordt gestuurd, verscheidene keren ontsnapt en onder andere terecht komt op het schiereiland Guajira in Colombia en integreerd bij een groep indianen tegen de Venezuelaanse grens. Indianen die er altijd om bekend stonden niets van buitenstaanders te willen weten. Onze volgende bestemming lag op dit schiereiland en bijna het noordelijkste punt van Zuid-Amerika te weten Cabo de la Vela. Een primitief dorpje zonder stromend water en electriciteit, onder dreiging van sterk opkomend toerisme gelegen aan een baai met wit zand, kristalhelder blauw water zonder golven en gezegend met enorme wind. Tevens kitespot número uno van Colombia. Kwam dat even goed uit!

Het kitestrand in Cabo de la Vela

Je slaapt er in een hangmat, tent op het strand of in een primitieve cabaña. Om het zoute zeewater aan het einde van de dag van je af te "douchen" gebruik je een grote emmer met water uit de nabij gelegen laguna en het dieet bestaat voornamelijk uit gefrituurde vis en heerlijke kreeft. Dit is het gebied van de Wayúu indianen, bekend om hun handelsgeest. Wellicht een ander woord voor afzetterij? Deze bevolking staat in schril contrast met de anders zo genereuse en sociale Colombianen. Uitzonderingen daar gelaten moesten we werkelijk over alles onderhandelen en vraagden ze soms de meest bizarre prijzen.

Dit nam gelukkig niet weg dat Cabo de la Vela in een prachtig afgezonderd woestijngebied ligt, met een nog veel mooier nabij gelegen maagdelijk strand (Playa Pilon de Azucar) met roodbruin zand en stijle kliffen. Al wandelend in de vroege morgen zagen we blauwe hagedissen en tot onze verbazing zelfs een ratelslang. 

Dit is puur genieten

Ook zo tegen het einde van onze trip blijven de dingen ons verbazen en hadden we een omgeving als deze nog niet eerder gezien. Al reizend langs de verschillende kitespots in Zuid-Amerika was de naam Cabo de la Vela al vaak gevallen en werd er gewaarschuwd voor de extreme offshore wind. Dag 1, geen wind. Frustratie ten top. Zeer zeldzaam verschijnsel daar. Dag 2, prima windje, maar nog niks om bang van te worden, Dag 4... Allemachtig wat een paradijs. Voor degene die weten wat het inhoudt: Zon, vlak water, krachtige OFFSHORE wind met windvlagen tot 30 knopen met mijn 9,5m2 kite compleet gedepowered, volledig overpowered met mijn 65 kilo op het water. ¡Finalmente! Dat is genieten. De dag afgesloten door samen met een Argentijn een downwinder te maken naar de punt van het schiereiland waar Antoinet ons met een paar vrienden en camper stonden op te wachten om de zonsondergang gezamenlijk te aanschouwen. Een dag om nooit te vergeten.


Om 3:30am ging de wekker. Waarom in hemelsnaam? Het lokale vervoer vertrekt hier enkel om 4:30am naar het eerstvolgende dorp. Je moet dan denken aan een pickup-truck met twee bankjes achterin, volgestopt met mensen en bagage om vervolgens na 2,5 uur over een zandweg in Uribia aan te komen, over te stappen in een auto voor (1,5 uur), in Riohacha over te stappen in de volgende gare bak voor (3,5 uur), de bus te nemen naar Bucaramanga (12 uur), de volgende bus te nemen naar San Gil (3 uur) en aldaar (1/2 uur) met de taxi rond te rijden om 2 uur `s-nachts (22 uur later dus) op zoek naar een slaapplaats. Dat was een pittig dagje kan ik je verzekeren. Een aantal pittige dagen zouden nog volgen, want we waren aangekomen in het buitensport walhalla van Colombia. Al de gehele reis wilden we een keertje gaan raften, maar er kwam telkens iets tussen maar nu was het dan zover. Nadat we de uitgebreide instructie hadden gekregen (niemand had namelijk noemenswaardige ervaring) en de 4 rescuekayaks te water waren gegaan, betraden we de wereld van het raften met 3 mannen, 3 vrouwen in een rivier met rapids varierend van klasse 2 tot 5. Dat is lachen zeg.

We hadden al enkele stevige rapids van 4 en 5 overleefd en onoverwinnelijk naderden we de laatste rapid met klasse 5 (het maximale mogelijk met een raft). Gas erop! Als kleine dwergen werden 5 van de 6 (waaronder Antoinet en ik) uit de raft gekatapulteerd in de gigantische wasmachine. Dat is best even spannend kunnen wij u verzekeren. Uiteindelijk opgepikt door de kayaks werden we teruggeracht naar de raft en het zat er al weer op.

Barichara is een pitoresk dorpje vlakbij San Gil, regelrecht uit een of andere film. Je hebt er een sigarenfabriek waar je met de hand gedraaide sigaren kunt kopen en de regio staat bekend om de lokale lekkernij namelijk geroosterde mieren...

Onze laatste (buitensport) activiteit ging een hele mooie worden, namelijk 40 minuten parapenten door een canyon. De vorm van de parachute deed me sterk denken aan een kite en voordat ik het wist waren we al vertrokken. De thermiek was aardig turbulent en tegen het einde lukte het de piloot niet om terug omhoog te komen en we landden onderaan in de vallei naast de rivier. Da`s ook wat. Dit leverde gelukkig wel wat extra minuten op. De piloot van Antoinet was zo vriendelijk om ons te komen vergezellen en we werden uiteindelijk opgehaald met het busje. Prachtig einde dacht ik zo. Op naar Bogotá.

Na onze allerlaatste lange busreis, één van de dingen die we zeker níét gaan missen, kwamen we aan in de hoofdstad bij onze Colombiaanse vrienden die we in Medellin hadden leren kennen. Ze woonden in een knus huisje met hun twee kinderen ergens midden in Bogotá waar we ook konden blijven slapen. De geroemde gastvrijheid. Ze hebben ons het centrum van de stad laten zien en we hebben weer wat lokale lekkernijen geprobeerd. Je kan het niet beter treffen dan met lokale mensen de omgeving te verkennen of zelfs te gast te zijn in hun huis. Daarbij hebben we de verjaardag van hun 4 jarige dochtertje nog gevierd, die ons steevast Nona en Tankontetta noemde.

Het idee van teruggaan voelt een beetje dubbel. Enerzijds zijn we erg gelukkig dat we vrienden en familie weer gaan zien (en de frikandellen speciaal niet te vergeten...) anderzijds een beetje triest om dit prachtige en veelzijdige continent te moeten verlaten. Het is waarschijnlijk overbodig om dit te zeggen, maar we hebben ontzettend genoten en keren met een super voldaan gevoel terug naar huis. Hasta Pronto. Dat nog maar velen ons zullen volgen. ¡Listo!