Rio Mamoré en Parque Madidi

Rio Mamoré
Nog steeds met zijn vieren sinds het festival besloten we vanuit Trinidad een vrachtboot te zoeken om mee te liften op de Rio Mamoré (rivier naar de Amazone) richting het noordelijk gelegen plaatsje Guayaramerin. Na twee keer tevergeefs in de haven te zijn geweest om een boot te zoeken besloten we met al onze bagage nogmaals op de bonnefooi naar de haven te gaan. Er lagen gelukkig een flink aantal boten, maar geeneen vertrok die dag of de dag erop. Een kapitein van een grote vrachtboot nodigde ons uit om bij hem in de schaduw te zitten.

We zijn uiteindelijk 2 dagen op zijn boot gebleven om te wachten op een boot die vertrekken zou. Jorge was een Chileense kapitein met gigantische bovenarmen en nog veel sterkere verhalen. Het werden twee dagen met veel drank, spierballengepraat en gezelligheid. Uiteindelijk heeft hij ons door een medewerker met een kleine motorboot laten brengen naar de vrachtboot "Christina" waar we de komende 8 dagen gewapend met hangmat en muskietennet op zouden gaan verblijven.

Potje schaken op het dek in de ondergaande zon.

Ons avontuur op Rio Mamoré was begonnen. Inmiddels had ook een 20 jarige Amerikaan die al 1,5 jaar zonder geld reisde zich bij ons aangesloten. De kok op de boot was een transexueel die wel een oogje had op dit manneke. De bootreis was vooral relaxt. We kregen drie maaltijden per dag, hadden flink wat Bacardi bij ons en de dag bestond voornamelijk uit eten, tukkie doen, lezen, hangmat hangen, eten, weer een tukkie doen en vissen.

Capybara´s, het grootste knaagdier van de wereld

Rio Mamoré heeft veel te bieden, want het gebied zit vol met prachtige witroze dolfijnen, capybara´s, schildpadden, kaaimannen en de bemanning had zelfs nog een wild varken gevangen dat binnen no time vakkundig werd geslacht. Heerlijk vers vlees dus die avond.´s-Avonds gingen we vaak vissen en vingen dan piraña´s en catfish dat de volgende dag dan uiteraard weer op het menu stond.

De zonsondergang was evenals de zonsopkomst elke dag weer schitterend. De zon lijkt hier een stuk groter en verdwijnt elke avond als een felrode bol achter de horizon. Tegen het einde van de trip zagen we de zeldzame blauwgele ara overvliegen, "welcome to the jungle". Heerlijk om 8 dagen nagenoeg niks te doen.


Parque Madidi
Vanuit Guayaramerin zijn we met een veel te volle bus over slechts onverharde wegen met een reistijd van 16 uur gereden naar Rurrenabaque, dé uitvalsbasis om in Bolivia de Selva (jungle) of de Pampas te zien. Parque Madidi is een nationaal natuurpark met een gigantische diversiteit aan flora en fauna, maar met een reguliere jungletoer van 3 tot 7 dagen is het (in tegenstelling tot de Pampa´s) nagenoeg uitgesloten om dieren te zien. Het park wordt namelijk overspoeld met toertisten. Na ons een paar dagen te hebben georiënteerd, liepen we bij een touragency tegen een stelletje aan dat net terug was van een 15 daagse jungletoer.

Hun reactie was dusdanig overrompelend dat we serieus gingen overwegen om dit grote avontuur aan te gaan. Meer dan 2 weken zonder voorzieningen met een gigantische rugzak naar een dusdanig afgelegen gebied dat er zelfs geen Inheemse bevolking woont. Als er dus halverwege de trip iets gebeurd (verzwikte enkel of gebroken been), is er slechts één weg terug en dat is de tocht afmaken. Geen radio en mobiele telefoonverkeer mogelijk en als het voedsel op is moet je je eigen vis vangen om niet alleen van de witte rijst te hoeven leven. Onder het genot van een biertje hebben we met z´n vieren de afspraak beklonken om deze uitdaging aan te gaan. De tour bestond voor de helft uit lopen en voor de andere helft uit het varen over Rio Alto Madidi op twee zelf gemaakte vlotten.

"Embrace the F*cking sandflies!"

Na een jeeprit van 4 uur, waarbij we zelfs al een grote kleurige leguaan zagen oversteken, kwamen we aan bij het begin van het Nationaal Park Madidi. Nog niet de auto uit of we werden al verwelkomt door onze metgezellen voor de komende 15 dagen namelijk, zandvliegen. Deze uitermate irritante miniscule insecten steken overdag en lustten gringo bloed rauw. Ons geluk was dat onze lotgenoot Katie uit Australie een soort magneet was voor deze zandvlieg. Desalniettemin onze trip was begonnen. We verdeelden de gigantisache hoeveelheid voedsel die we mee moesten nemen over onze rugzakken en we vertrokken met onze bepakking van nu inmiddels 20 kilo per persoon naar het eerste kampement.

Onze begeleiders waren een oerluie kok genaamd Alan en de zeer ervaren gids Elias die opgegroeid was in de Selva met extreem veel kennis van medicinale planten en een uitstekend oog voor het spotten en imiteren van dieren. Het voordeel van de nacht in de Selva is dat er nagenoeg geen muggen zijn. Echter, de Selva zou de Selva niet zijn als er niet een aantal passende plaatsvervangers zouden leven. Bijvoorbeeld de eet-de-tent-op-mieren die alles van stof in de buurt aan gort knippen, of gigantische mieren genaamd bullet ants die als ze je steken je de pijn van een schotwond voor minimaal 24 uur bezorgen, of de motten die eitjes leggen onder je huid of in je kleren die vervolgens uitkomen en je vlees van binnen beginnen op te eten. Daar lig je dan op je flinterdunne matje met als enige bescherming je muskietennet en een groen afdekzeiltje... Welterusten.

De eerste 4 dagen bestonden uit het lopen door de jungle, lopen langs en vooral kniehoog door de rivieren en het bestijgen van een 2.000 meter hoge berg. Normaal gesproken is de kans dat je dieren ziet in deze eerste dagen nagenoeg nul, maar de tweede nacht hoorde we stevig gerommel vlakbij het kampvuur, het bleek een Tapir te zijn die op 5 meter afstand voorbij kwam lopen. We hadden ons kampement blijkbaar vlak langs zijn gebruikelijke route opgesteld. De volgende ochtend toen Katie zich vrolijk in de rivier zat te wassen, kwam er nog een Tapir voor haar neus door de rivier gesneld. Een goed begin dus.

Al wandelend hoorden we al regelmatig het geschreeuw van de spidermonkéys (bosduivel in het Nederlands), maar het was pas vanaf de aankomst bij de rivier Alto Madidi dat het menens ging worden. Vlakbij ons kampement vond ik namelijk de voetsporen van een jaguar. De grote kat is erg moeilijk en zeldzaam te spotten, maar het feit dat hij eerder zo dichtbij was maakt het toch speciaal.


Voor we gingen eten namen we nog een duik in het warme rivierwater toen onze gids vrolijk grapte dat er een aligator in het water leefde. Dachten we tenminste, want 's-nachts bleek het geen grap en hebben we het 1,5 meter lange beest nog bewonderd. Ze schijnen geen mensen aan te vallen, of in ieder geval is dit "muy raro" (zeer zeldzaam...). Inmiddels dus bij de rivier hadden we de keuze om de zware tassen nog 3 dagen mee te sjouwen door en langs de rivier over grote stenen, of alvast een vlot te bouwen voor onze bagage.



We konden dan heerlijk ontspannen wandelen, dachtten we tenminste. De rivier was nog zo ondiep en ons vlot dusdanig zwaar dat het meer duwen en trekken was dan iets anders. Eerlijk is eerlijk, we hebben echt moeten afzien. Maar ach, als je mooie natuur wilt zien, moet je in veel gevallen even doorpezen. Er stonden gelukkig een stevig aantal mooie momenten tegenover waarvan ik er graag een aantal schets.

Dit zijn wandelende bomen op zoek naar een mooi plekje in het zonlicht

Na een lange dag stoeien met het onmogelijk zware vlot werden we bij aankomst bij het kampement verwelkomd door een tal spidermonkeys aan de overkant van de rivier. Even later zaten we relax te vissen en ving ik de eerste catfish (meerval) van de avond van toch zo´n 5 kilo.

Het avondeten was dus veiliggesteld en na het 5 sterren diner werden we opgeschrikt door rumoer in het water... Wat is het? Een aligator, een jaguar, nee een tapir. Echt fraai. Een andere ochtend zit je te vissen, tegenover spelen de capuchino apen in de bomen, kruipen er 2 malaro´s (soort dassen) de kant op en komt er een toekan overvliegen. Begrijp me niet verkeerd, Madidi is geen dierentuin en je ziet de dieren niet altijd van dichtbij laat staan dat je "National Geographic" foto's kunt maken.

We visten fraaie exemplaren uit het water zoals de zeer gevaarlijke mantaray en een schildpad

Of je ligt ´s avonds in je klamboe op je 5 milimeter dikke matje en hoor je het proestende geluid van de aligators die 30 meter verderop in de rivier zwemmen. Ze waren het duidelijk niet eens met onze aanwezigheid en de volgende ochtend bleek wel waarom, ze hadden namelijk jongen.

Niet alleen maar kommer en kwel met het vlot zie je wel

Dokter Tropical had na 12 dagen met zijn schoenen in het water te hebben gestaan weer eens iets aan zijn voet. Zeer pijnlijke voetwondjes..

Toen een paar dagen later ons vlot doormidden was gebroken zat ook het vissen al niet mee. Het zou dus een schrale maaltijd gaan worden. Totdat Katie aan de overkant van het water een slang uit de boom zag vallen. Dood zo dachten we. We vroegen de gidsen de slang te gaan halen, zodat het arme beest niet voor niks zou zijn gestorven. Daar aangekomen bleek het beest nog springlevend, maar onze gids sloeg hem de kop in en wilde het slechts als visaas gebruiken. Visaas? Het was niet onze bedoeling dat de gids de slang zou doden (niet echt gepast in een nationaal park) en zeiden dat we de slang graag wilde eten. Zo gezegd zo gedaan, boven het vuur ermee en het smaakte heerlijk naar een geroosterd kippetje.

Bolivianen zijn erg bijgelovig en zo leeft er volgens hen in de Selva de Niru Niru aap (mono diabolico, ofwel duivelse aap) die er om bekend staat in grote groepen mensen te kunnen aanvallen. Het is een nachtdier en maakt het geluid... je raadt het al... Niroe Niroe. Onze gids en kok waren die nacht toen ze het geluid hoorden, gewapend met machete overduidelijk op hun hoede. In hoeverre dit waar is durf ik te betwijfelen, zij leken er heilig in te geloven...

Dit soort taferelen krijg je na een paar dagen jungle...

Hetgeen wat de tocht het echte jungle gevoel geeft zijn de vreemde geluiden ´s-avonds van bijvoorbeeld grote kikkers, de vele tropische vogels en vooral papegaaien die meermaal daags over komen vliegen. De rode ara's maken een gekrijs van jewelste, de toekans of de imitador, een vogel die het geluid van andere vogels imiteert en de meest bizarre geluiden produceert. Onze laatste dag op het vlot had een ware climax. Zo kwamen we namelijk een groep otters tegen die bepaald niet timide bleken te zijn. Dit nagenoeg uitgestorven dier (vanwege zijn pels) leeft nog vrolijk in dit deel van de rivier simpelweg omdat het zo moeilijk bereikbaar is. Erg tof om te zien en te horen hoe ze naar je knorren en mopperen.

Hey, wat mot dat!

Aangekomen bij het laatste kampement heeft onze gids de door ons eerder gevangen catfish op traditionele wijze bereidt in bamboe en in een bepaalde bladersoort. Een smakelijk einde voor deze laatste dag op het water. 's-Avonds hebben we samen met de gids nog een nachtwandeling gemaakt door de Selva. Het meest spannende wat hier gebeurde was dat er een vleermuis van flink formaat tegen mijn kop aanvloog. Alsof je met de binnenband van een fiets een tets om je oren krijgt. De volgende ochtend hadden we een wandeltocht van 10 uur voor de boeg. Het zat ons echt mee, want we zagen al vrij snel een Leoncito aapje, een kudde wilde varkens (stinken!) en een bambi.



Vervolgens werden we nog verrast door de rode ara´s van zeer dichtbij, verschillende papegaaisoorten en nog twee verschillende toekans. Als kind altijd al van gedroomd om te zien. Uiteindelijk aangekomen in een dorpje zonder electriciteit en koud bier brachten we de nacht door om de volgende dag met een vrachtwagen vol met gekapte boomstammen mee te liften naar het volgende dorp. Zelfs tijdens deze 7 urige rit zittend op een boomstam zagen we nog verschillende dieren en ara´s.

Uiteindelijk ´s-avonds aangekomen in het dorp mét electriciteit én koud bier bleek het avontuur nog niet afgelopen. Onze bus terug naar de beschaving zou de volgende ochtend om 4 uur ´s-ochtends vertrekken en we konden ons kampementje opstellen naast de ingang van het loket midden in het dorp?!¿¡ Deze gelegenheid maar aangenomen om onze laatste avond flink te gaan biertanken en een typisch potje boliviaans karaoke te doen. ¡Bolivia!

Overige dieren die we nog hebben gezien zijn de Coati, Rode brulaap, Chichilo, Vos van de Selva etcetera...