¡La Mitad!

¡Caramba! Wat gaat de tijd toch ongelovelijk rápido. Zes maanden, een half jaar, oftewel de helft (la mitad) van onze trip zit er al weer op. Als de tweede helft minstens zo mooi wordt, tekenen we ervoor. Het voelt als een omslagpunt. De bergen, hoogvlaktes en llama´s maken plaats voor de vochtige tropische lucht, zon en de jungle. Voordat we hieraan beginnnen, blikken we eerst nog even een paar weken terug naar Sucre, Semaipata, Santa Cruz de la Sierra, San Ignacio de Moxos en Trinidad.

"Priester..."
Achteraf hadden we geluk dat we geen bus meer konden krijgen naar Semaipata, want op deze laatste dag in Sucre bleek er een heel fraai en inheems festival te zijn. Een drieluik van het feest van ´La Paz´, viering van maagd huppeldepup, en een gebruik waarbij de Bolivianen miniaturen kopen van hetgeen ze volgend jaar in het echt wensen en deze miniaturen daarvoor door een soort van "priester" laten "zegenen". De drie boliviaanse dames van de spaanse taalschool namen ons mee op sleeptouw. Er werd een miniatuur gebouw, dollars en vele andere snuisterijen op de gigantische markt gekocht en het werd nog bijna knokken in het gedrang voor de "priester", want dit zegenen (lees: besprenkelen met pure alcohol, wierook, en veel blablabla) moest blijkbaar precies om 12:00 uur ´s-middags. Daarna netjes afrekenen en hopen op meer geluk, geld, een huis en/of diploma voor het volgende jaar. Tja, geluk is hier nog gewoon te koop.

 "Priesters van geluk..."
De reis naar Semaipata was een typische boliviaanse busrit. Wat inhoudt: 16 uur, weinig geasfalteerde wegen, minimaal één keer panne, slapende mensen in het gangpad, een net iets te brede snurkende meneer naast je die je op een gegeven moment maar als hoofdkussen gebruikt... Dat soort dingen.

"El Fuerte" in Semaipata is een pre-Inca geval waarvan ze eigenlijk niks zeker weten.

Semaipata is normaal overwegend warm en tropisch te noemen, maar net op het moment van aankomst bleken we in één van de koudste dagen daar ooit te zijn beland. Met als resultaat dat het oerbos met 1.000 jaar oude varens voor de helft was verwoest.

Reuzenvaren en ons Hostel (Andorina)

Desalniettemin prachtige mooie wandelingen gemaakt, nog een of andere miereneter gezien en we verbleven in een Nederlands-Boliviaans hostel. De eigenaar nodigde ons uit om een dag mee te helpen op zijn biologische boerderij gelegen aan de rand van het nevelwoud. Na half jaar eindelijk weer eens handen uit de mouwen met een prachtig uitzicht.

Omgeving van Semaipata
Aangekomen in de grote stad Santa Cruz merkten we al duidelijk dat het Bolivia begon te veranderen. Wat minder traditioneel en meer tropisch. Compleet anders dan bijvoorbeeld Sucre of Potosí. In de tuin van het hostel woonde de lievelingsvogel van ons Antoinetje, een tamme Toekan.

Voor deze nuchtere brabanders echt bizar om zo van dichtbij te zien. Verder hebben we Santa Cruz niet echt verkend, omdat we het festival in San Ignacio de Moxos zeker niet wilden missen. Dus de nachtbus genomen naar Trinidad waar ze ons wisten te vertellen dat we beter dezelfde dag door konden reizen naar het festival. Die 3 uurtjes bus konden er nog wel bij. Het festival in San Ignacio de Moxos is het hoogtepunt van het jaar in de culturele hoofdstad van de regio. Vinden van accomodatie was voor ons drieën dus inmiddels uitgesloten. Alles was twee weken van tevoren al volgeboekt, maar deze jongen had gelukkig op een blog gelezen dat je het bij de nonnen kon proberen. Na lang zoeken en praten als Brughman werden we verwezen naar Non Loly. Deze oudere dame ontving ons op audiëntie en we legden ons verhaal aan haar voor. Ze bracht ons vervolgens persoonlijk naar een muziekschool met slaapzalen waar mannen en vrouwen apart moesten slapen. Twee euro´s per nacht. Goed geregeld dus! De stad is een oude jesuïtische missiestad en tijdens het festival (Ichapekene Fiesta) zie je een duidelijke mengeling van inheemse en jesuïtische gebruiken.

Een prachtige parade met kostuums, vuurwerk (zelfs op een hoed), een stierengevecht en héél véél alcohol. Perfecte combinatie toch? De stier wordt overigens niet gedood en wint het met regelmaat van de dronken malloten die het wilde beest proberen te berijden. Een comische maar soms dodelijke macho vertoning, te bekijken vanaf een met houten bomen en planken in elkaar getimmerde tribune, die je met bamboeladders met gevaar voor eigen leven moet betreden. Dit bizarre maar prachtige festival heeft erg veel indruk gemaakt en is een absolute aanrader. Een goede mix van cultuur, gevaar en feesten dus.

Weer veilig terug in Trinidad zijn we ons aan het verheugen op een 6 tot 8 daagse boottocht richting het noorden van Bolivia de amazone in...