Sucre, moeilijk te verlaten

Sucre is typisch zo´n stad waar je lang blijft hangen en dat had niet alleen met het WK voetbal te maken. Hoewel we de finale natuurlijk niet in een klein dorpje op een zwart-wit televisie met ruis wilden kijken. In Sucre wonen ongeveer 10 Nederlanders waarvan er twee een kroeg zijn begonnen. Café Amsterdam werd dan ook al snel ons tweede thuis. Begrijp me niet verkeerd, we zijn absoluut geen fan van de ´Friet van Piets´ in deze wereld, maar dit café had naast enkele toeristen voornamelijk Bolivianen als klant èn een deel van de opbrengst ging zelfs naar een goed doel. Tijdens de voetbalwedstrijden kleurde het aardig oranje en konden we zelfs een gehaktballetje met satésaus nuttigen. Dat mag best na 5 maanden. Toen we van Brazilië wonnen ging hier werkelijk waar het dak eraf. Dat voelde voor ons al als een gewonnen finale.

Aymara nieuwjaar waarbij ze de eerste zonnnestralen van het ´jaar´ met de handen opvangen. Daarnaast voetbal kijken in Café Amsterdam.

Over Sucre kun je weinig negatiefs vertellen behalve dat iedereen overal tegen aan pist en ze hier een groot fan zijn van onnuttige auto-alarmen. Het is een prachtige koloniale stad met voornamelijk witte gebouwen en rode daken. Een levendige markt, een prachtig plaza en een mooie mix van inheemse en niet-inheemse bevolking.

Het is de juridische hoofdstad van het land, maar de politieke hoofdstad is La Paz. Een soortgelijke situatie als wij hebben met Den Haag en Amsterdam. De meeste reizigers nemen hier spaanse les en/of genieten gewoon van het relaxte leven. Toen we na drie weken verblijf nog wilden wachten op de finale, besloten we ook spaanse les te nemen.

De Bolivianen zijn een apart slag volk, vooral als het gaat om veiligheid en het (openbaar) vervoer. In de binnenstad rijden busjes rond met Chinese belettering. Deze zijn opgekocht in Azië en soms staat zelfs de naam van het Hotel er nog op waar de bus voor heeft gereden. Daarnaast rijden er klassieke Dodge bussen en het woord katalysator komt vrijwel zeker niet voor in het Boliviaanse woordenboek.

Speciaal voor Jan

Qua veiligheid zijn de mensen hier heel praktisch ingesteld. Zo was er laatst een ware autorallye, waarvan een groot deel van het circuit midden door het CENTRUM van de stad liep. Een paar zandzakken in een wat scherpe bocht en agenten gewapend met een fluitje deden uitkomst. Dat hier jaarlijks doden en/of gewonden bij vallen is onvermijdelijk. Gezellig met een biertje langs de kant en een beetje tactische plaats uitzoeken, niks aan het handje.
Het openbaar vervoer van en naar het platteland (El Campo) gaat er weer heel anders aan toe in omstreken Sucre. Namelijk met een camion, oftewel een vrachtwagen. Een vrachtwagen? Ja, niks meer dan dat. Een bak erachter op, vrouwen kinderen en bejaarden zitten op de grond, de mannen hangen aan- of zitten op de rand. Comfortabel? Dat niet, maar wel een schitterende lokale ervaring van 1,5 uur.

El Camion

Onze trekking van 3 dagen naar de campo begon dus achterin zo´n camion. Op de campo wonen de mensen van de Jal´qa stam (geroemd om hun weeftechnieken) werkelijk waar nog pre-middeleeuws. Er is hier sinds de komst van de spanjaarden nagenoeg niks veranderd. Dat wil zeggen, in veel gevallen geen electriciteit en stromend water, koken op een vuurtje en boeren op het land. We bezochten een vrouw van 95 die nog volledig zelfstandig woont, een halve dierentuin verzorgt en een beetje geld verdient van de toeristen die bij haar komen eten.

Het leven op de campo

Oma van 95 jaar en het gezin waar we bleven eten.

We hadden een zelfstandig werkende gids gevonden die bijdraagt aan het leven van de lokale bevolking door met ons te gaan eten en slapen bij de mensen thuis. Een aantal hoogtepunten van deze trip waren de krater van Maragua, voetsporen van dinosaurussen en het onder de sterrenhemel badderen in een hotspring. Dit laatste evenement in het donker was noodgedwongen, omdat we vanwege omstandigheden erg laat waren. Soort geluk bij een ongeluk.

Ons slaapvebrlijf
                        
Voetsporen van een dinosaurus en een prehistorische kip.

Aangezien er geen communicatie mogelijk is met de dorpbewoners, is het altijd weer spannend of de gastheer van het slaapverblijf wel thuis is... Wat bij ons dus niet het geval was. Onze gids klopte een oude man uit bed, die tegenover woonde, die gelukkig een kleihutje met wat provesorisch slaapgerei ter beschikking stelde. Comfortabel? Nee, wel een toffe ervaring wederom. Ons vervoer terug was weer typisch Boliviaans, namelijk een vrachtwagen vol met stenen.

De Bolivianen hier zijn weliswaar een apart slag volk, maar ze zijn erg trots, gezellig en gastvrij. Zo zijn we geregeld met Bolivianen op stap geweest en praten we veel spaans met de mensen in de kroeg. Op een terras werden we na een lang gesprek een keer door een man (muzikant) met 6 kinderen uitgenodigd bij hem thuis, buiten het centrum op de Campo. Dit leek ons een mooie ervaring en we gingen op zijn uitnodiging in. Bij hem thuis aangekomen (zeer primitief) kregen we een gigantisch bord eten voorgeschoteld, gevold door de lokale drank ´Chicha´. Hij speelden met zijn 2 zoons in vol ornaat met verschilende inheemse instrumenten Quechua (Inca) muziek voor ons.

We hebben nog gedanst met de kinderen en het was één grote mooie belevenis. Onze ervaring eindigde jammer genoeg in mineur toen hij tegen het einde doodleuk om geld vroeg voor zijn kinderen. Arme mensen gaan hier erg makkelijk met het handje open staan in de hoop dat deze eurotekens er iets in stoppen. Deze situatie verbaasde ons, omdat onze ervaring met de bevolking erg positief is. Of ze nu chagrijnig of vriendelijk zijn, het is gemeend. De mensen hier zijn echt, dit in tegenstelling tot ervaringen in Zuidoost Azië waar mensen nogal eens vriendelijk zijn tegen je euro´s. Sucre was voor ons bovenverwachtig aangenaam.

De Plaza met gigantische palmbomen.

Morgen gaan we dit derde thuis alweer verlaten. Afgelopen 4 weken zijn voorbij gevlogen. Net op het moment dat we de plaats op ons duimpje kennen, gaan we door naar de volgende. Enerzijds vreemd, anderzijds weer lekker om het volgende avontuur in te gaan. Volgende bestemming: Samaipata.