El Calafate tot El Bolsón

We zijn alweer dik 2 maanden onderweg en zo nu en dan begint het besef van onze reis tot ons door te dringen. Vooral tijdens het terugkijken van de foto´s is het vreemd om jezelf op zo´n unieke plek te zien staan. Het besef van tijd vervaagd, de dagen van de week worden geregeld vergeten en we krijgen zelfs al wat rust in onze kont. Ons tempo van reizen ligt gemiddeld lager als dat van andere reizigers. Sommige mensen vliegen bus in bus uit, van het ene naar het andere hoogtepunt, maar hebben dan ook ´slechts´ 3 maanden uitgetrokken voor nagenoeg dezelfde reis. We zijn nog steeds van mening dat een jaar vrij kort is voor een continent als Zuid-Amerika en zijn voorlopig nog niet klaar met Argentinië.

De laatste week stond in het teken van een paar stevige Argentijnse highlights. Je komt tijdens het bezoeken van deze (terecht zéér toeristische) aangelegenheden vaak dezelfde mensen tegen, wat in de meeste gevallen erg gezellig is. Als eerste was de immens grote Gletsjer Perito Moreno aan de beurt.

Met de indrukwekkende afmeting van 60 meter hoog, 5 kilometer breed en 60 lang één van de grootste ter wereld. We besloten een veel te dure mini-trekking te doen waarbij we de locatie voorzien van balkons bezochten, met de boot langs de gletsjer vaarden en vervolgens nog 1,5 uur over de gletsjer hebben gelopen. Onze mini-trekking werd afgesloten op de gletsjer met een wisky-on-the-(moreno)rocks en we hadden zelfs nog het geluk om een stevig stuk ijs in het water te zien denderen. Wederom een geslaagde dag.




We reizen nu in het laagseizoen wat ontzettend scheelt in de drukte tijdens trekkings en busreizen, maar het weer moet dan natuurlijk wel een beetje meezitten. Tot nu toe hebben we ontzettend veel geluk, zo ook toen we aankwamen in het dorpje El Chaltén gelegen aan het gebergte van de Fitz Roy.

Met de zon op onze kop hadden we geen tijd verliezen en hebben we dezelfde dag nog een trekking gedaan. De volgende ochtend weer voor zonsopgang opgestaan, een heuvel (Mirador los Condores) opgelopen om daar de berg Fitz Roy in het opkomende zonlicht felrood en vervolgens geel te zien kleuren. Fenomenaal.

Geen Photoshop
Als bonus vloog er 10 meter boven ons nog een Condor over. Dit is de grootste vogel ter wereld, behorend tot de giersoorten en heeft een spanwijdte van maarliefst 3 meter. Dat pakken ze niet meer af! Dezelfde dag nog de trekking naar de Fitz Roy gedaan. Hoewel zonder natte tent en meurende slaapzak was het toch een hike van een uur of 8.



Bij aankomst in El Chaltén stopt de bus verplicht bij het informatiecentrum waar je een uitleg krijgt van de do´s en dont´s binnen het natuurpark bij Fitz Roy, waar je als één van de weinige in Argentinië geen entree voor hoeft te betalen. Argentinië zit duidelijk in de lift. De prijzen van de accomodatie zijn in sommige gevallen minstens verdubbeld en de wegwerkers zijn druk bezig belangrijke wegen te asfalteren. Zo ook de Ruta 40.


Om niet weer ellenlang in de bus te hoeven zitten, hadden we het geweldige idee om een auto te huren om op eigen gelegenheid deze welbekende Ruta 40 af te cruisen (Zuid-Amerikaanse Route 66). Onbetaalbaar voor 2 personen, mede omdat ze de auto nog moeten retourneren vanaf onze eindbestemming. Ach ja, dan maar 26 uur met de bus over de gravelweg.

Per dag kwamen we gemiddeld 4 andere auto´s tegen, de droge pampa´s om je heen, gsm´s geen bereik (als je die nodig mocht hebben...). Patagonië op zijn best. De droogte maakte langzaam plaats voor groen en bomen.

Uiteindelijk aangekomen in hippiedorp El Bolsón werden we aangesproken door Augostin, de eigenaar van een hostel vlakbij de rivier. Samen met de Zwitser Thomas, die we in de bus hadden leren kennen, stapten we in zijn Peugeot 504 (die rijden hier echt nog rond), waar de vrouw van Augostin in zat te wachten. Zijn hostel bestond uit 2 zeer primitieve houten huisjes voorzien van keuken en badkamer. Groentetuin aanwezig, honden, katten, kippen.

Eén van de regels was dat de klep van het toilet na gebruik verplicht omlaag moest in verband met... Jawel... Feng Shue. Dus. Liggend op een matrasje op de vloer op een plafond zo dun, dat als ik midden in de nacht een scheet liet, de benedenbuurman rechtop in zijn bed zat. Ook hier zijn het de kleine dingen die het reizen zo bijzonder maken... El Bolsón heeft het imago van een hippiedorpje met kunstenaars, bio verantwoord voedsel en in sommige gevallen recycling.

Vervolgens wordt er wel door het halve dorp nog op hout gestookt, maar dat ter zijde. Hoe dan ook een heerlijke plek die al een stuk meer lijkt op het primitieve Zuid-Amerika dat we in gedachte hadden. Alles gaat hier een beetje op zijn elfendertigst.

Na alle wandelingen van afgelopen weken, was de mantra van mij en Annie: ´No more trekking!´ En wat deden we na zeker één rustdag. Een driedaags trekking samen met onze (hoe kan het ook anders) Zwitserse vriend. Gewapend met onze eigen Robijn-fris-en-fijn slaapzak hebben de meest stijle weg tot nu toe beklommen, op weg naar de Refugio (blokhut). In deze aan een laguna gelegen blokhut werden we zeer gastvrij ontvangen door eigenaar Marcelo.

Alles was gemaakt stukken boom, we kookten op een vooroorlogs kookstel met als brandstof... Je raadt het al, hout. Geweldig. Marcelo brouwde op die hoogte ook zelf bier dus het viersterren diner was weer een feit. Nog even naar buiten gelopen om in de heldere lucht de (vallende) sterrenhemel te bewonderen en tot onze verbazing zelfs de melkweg. Erg bijzonder allemaal. Volgende ochtend zijn we met zijn drieën naar de top van de berg geklommen.

Geen pad, geen markering, maar nog veel belangrijker, geen andere mensen. Op de top keek je uit over Chili en vloog er zelfs een Condor onder ons. Fraai om de vaak op 3000 meter hoog vliegende vogel eens van de andere kant te zien. Terug in de refugio hebben we weer een 4 sterren diner bereidt en onder het genot van een fles rode wijn de avond afgesloten.

Tijdens de pittige afdaling van de volgende dag werden we verrast door een drietal roodkoppige spechten. Geloof het of niet, maar dit beest maakt bijna letterlijk het geluid van Woody Woodpecker, of was op zijn mist de inspiratiebron.

Momenteel zijn we druk bezig om hoofdstuk ´San Carlos de Bariloche´ af te sluiten. Ook errug gaaf. ¡Hasta la vista!